Tag: Polacy w Kanadzie

Dam pracę w Kanadzie. Ale najpierw Ty dasz mi pieniądze. Dużo pieniędzy!

Post-interwencja pisany na żądanie i pod wpływem zasłyszanych historii. Czyli agencje obiecujące pracę w Kanadzie.

Jest taka sprawa, mocno nieciekawa.

Może trafiłeś na tę stronę, wpisując w Google hasła: praca w Kanadzie dla Polaków, jak dostać pracę w Kanadzie, lub coś podobnego. Sporo o pracy w Vancouver napisałam, wszystko opierając o nasze doświadczenia. Wiem, że te strony są często czytane.

Ale okazuje się, że wciąż brakuje informacji o pewnej pracowej sprawie.

Nie pisałam wcześniej, bo, no cóż, nie przewidziałam, że taki problem może się wydarzyć. Tak, to moja ignorancja, bo znane mi firmy, które ściągają ludzi do pracy w Vancouver, to nie pośrednicy, ale firmy docelowej pracy. Takie firmy mają albo swoje własne działy prawno-imigracyjne,  albo korzystają z usług wyspecjalizowanych headhunterów, czy organizują swoje wydarzenia rekrutacyjne.

I nigdy nie biorą pieniędzy od kandydatów do pracy.

Tak było w naszym przypadku. Firma Scanline, w której pracował Kuba, załatwiła wszystkie papiery emigracyjne, potrzebne do uzyskania pozwolenia na pracę i przedstawiła kontrakt pracy. Wszystko zanim wsiedliśmy do samolotu. I bez zapłacenia ani grosza z naszej strony.

Dlaczego teraz taki wpis?

Po ostatnim Polskim Babskim Spotkaniu zostało mi kategorycznie powiedziane (dzięki Ola!), że muszę napisać wpis o nieuczciwych firmach, które oferują pracę w Kanadzie, biorąc od nieświadomych Polaków pieniądze. Grube pieniądze!

Mówią Ci, nęcą: Dam pracę w Kanadzie, no jak, nie chcesz? Ale najpierw poproszę opłatę.

First things first:

  1. Nie podam w tym wpisie żadnych nazwisk, ani nazwy firmy, która padła na spotkaniu. Bo nasze spotkania to jest bezpieczne miejsce, co na nim powiedziane, to na nim zostaje. Napiszę tylko, że agencja, która miała znaleźć zatrudnienie, nie miała wczoraj (08/02/2018) działającej strony internetowej. To nie wróży najlepiej i nie mam jak sprawdzić szczegółów.
  2. Ta konkretna sytuacja dotyczyła obietnicy znalezienia pracy w sektorze hospitality, czyli jako barmana, kelnerki, sprzedawcy, w Vancouver, na ważnej wizie w ramach International Experience Canada (wiza ta pozwala przez rok legalnie pracować w dowolnym miejscu w Kanadzie). Wymaganie zapłaty za znalezienie takiej pracy jest moim zdaniem nadużyciem agencji i wykorzystaniem niewiedzy Polaków, bo ogłoszeń o pracy w tym sektorze jest w Vancouver sporo. Spokojnie da radę znaleźć taką pracę bez pośrednika, bez płacenia.

To teraz jeszcze:

  • W sieci pewnie natkniesz się na wiele firm, które będą oferowały pomoc w emigracji do Kanady oraz pomoc w znalezieniu pracy. Czasami są to duże organizacje, które wyglądem strony internetowej  oraz zamieszczonymi opiniami klientów wzbudzą Twoje zaufanie. Czasami ktoś poleci kogoś sprawdzonego. Zanim podpiszesz z kimś umowę i zapłacisz, zastanów się dobrze.
  • Nieuczciwa agencja będzie chciała od Ciebie pieniądze. Co jest nielegalne, bo w Polsce pośrednik nie może żądać pieniędzy za znalezienie pracy. Ale takie firmy nie są w ciemię bite – być może zaproponują umowę, w której będzie napisane, że płacisz za konsultacje, za pomoc i opiekę, a nie ma zapisu czarno na białym: Firma XYZ zobowiązuje się, że pan Jak Kowalski dostanie pracę u pracodawcy kanadyjskiego, w wymiarze godzin takimowakim, za kwotę takąiśmaką, od dnia…. do dnia….. Nie napiszą, że zagwarantują Ci pracę, bo to nie od nich zależy, tylko od kanadyjskich pracodawców, którzy przecież mogą Cię nie chcieć, no i co polska firma winna? Agencja pomagała jak umiała, ale się nie udało. No ale jeśli nic Ci nie gwarantują ani za nic nie odpowiadają, zastanów się, czy chcesz za to płacić. Zastanów się dobrze!
  • Być może zaproponuje, że pomoże Ci przygotować CV, czyli kanadyjskie resume, że będzie w Twoim imieniu wyszukiwała oferty pracy i Cię umawiała na rozmowy. Takie same rzeczy masz za darmo w państwowym, prowincjonalnym ośrodku pracy. W Vancouver jest to WorkBC. [I tak, na ich stronie jest napisane, że świadczą usługi dla obywateli i stałych rezydentów. Nie odeślą Cię z kwitkiem, pomogą, albo chociaż pokierują, dokąd możesz iść po pomoc, jeśli nie jesteś jeszcze obywatelem czy stałym rezydentem w Kanadzie. Są settelment agencies, są biblioteki i community center, są w końcu agencje komercyjne, szukające pracowników do niewykwalifikowanych zadań. Żadna nie weźmie od Ciebie pieniędzy, a być może pomoże. (przeczytaj też ten stary wpis o tym, jak się przygotować na wyjazd do Kanady)]

 

Ważna rzecz: praca w Kanadzie, a emigracja na stałe to nie jest to samo. Sama praca nie oznacza, że będziesz mógł na zawsze zostać w Kanadzie. Jeśli ktoś mówi: dam Ci pracę w Kanadzie, to zapytaj: no dobrze, ale co, jak mnie zwolnią? Albo jak będę chciał pracować gdzie indziej? Albo jak będę chciał mieszkać gdzie indziej? A jak mi się skończy umowa o pracę, to co?

Nie płać, jak nie wiesz, co będzie dalej.

 

  • Masz prawo nie znać przepisów imigracyjnych. Ba, nikt ich wszystkich nie zna. Ci, którzy wiedzą więcej mają prawo brać za to pieniądze, normalka. Ale zawsze dowiaduj się, za co płacisz!
  • Nie mówię, że wszystkie  organizacje, które pomagają w emigracji są nieuczciwe i niepotrzebne. Do mnie osobiście nikt nigdy nie napisał, oferując mi pomoc w znalezieniu pracy.
  • Ciężko jest mi również wypowiadać się w sprawie doradców imigracyjnych, na ile oni zajmują się również pośrednictwem pracy i czy biorą za to pieniądze. Nie słyszałam o takich praktykach. Ja nie polecam żadnych konsultantów emigracyjnych, bo z żadnym nie miałam do czynienia. Ale inni dzielą się swoim doświadczeniem w internecie i już będzie Ci łatwiej oszacować opłacalność współpracy z doradcą.

Ok, to co zrobić? Jak żyć?

Jeśli jesteś zupełnie, zupełnie na początku, zaświtała Ci myśl: wyjadę do Kanady, a żeby się tam utrzymać, muszę mieć pracę, to zacznij, zawsze zacznij, od przeczytania wszystkiego, co znajdziesz w internecie o emigracji do Kanady.

Przeznacz dużo czasu i przygotuj się. Teraz jest nas na prawdę całkiem sporo, blogerów piszących o emigracji do Kanady, i vlogerów, pokazujących, jak tutaj jest. Nie znam wszystkich, ale osobiście wierzę, że działamy według naszej najlepszej wiedzy, poświęcając swój czas i dzieląc się swoją wiedzą, żeby Tobie było łatwiej.

Masz dostęp do masy, ogromu informacji za darmo! Korzystaj, użyj mózgu, wysil się trochę, czytaj, słuchaj i pytaj.

Kiedy to piszę, czyli w lutym 2018, prężnie działają dwie grupy facebookowe dotyczące emigracji do Kanady, gdzie dużo ludzi wymienia się informacjami. Możesz sprawdzić, kim jesteśmy, możesz podejrzeć, o czym piszemy, i koniecznie to zrób, zanim zaufasz komuś i zapłacisz mu za to potężne pieniądze.

grupa Oh Kanada – życie, emigracja i podróże po Kraju Klonowego Liścia

grupa e-kanada

Wystarczy prześledzić kilka postów, poczytać stronę Pawła, który postawił ją specjalnie po to, żeby najpopularniejsze zagadnienia emigracyjne zebrać w jednym miejscu, i użyć mózgu (jak nie wiesz, jak, pytaj mądrzejszych, nie ma się co wstydzić, wstydem jest kraść i kłamać, a nie dopytywać się o rzeczy ważne)

A jeśli już po ptokach i nie wiesz, co robić, i jesteś zagubiony i wszystko okazało się nietakie, umów się z kimś, z jakimś Polakiem pogadaj w Vancouver. Z jednym, z drugim, z trzecim. Jak jesteś dziewczyną, przyjdź na Babskie. Napisz do blogera, poradź się, użyj mózgu!

Jeszcze jedno – każdy popełnia błędy, każdy się może dać ogłupić, chcieć skorzystać z pomocy, wtopić pieniądze. Może myślisz, co za głupota, ja bym się nie nabrał, to rozbój w biały dzień. Cieszę się, że nikt Cię nie wykorzystał. Ale nie myśl źle o tych, którzy nie mieli tyle szczęścia. Pomóż im, jak możesz.

Wiem, że ten wpis nie jest miły i ładny. Wierzę jednak, że jest potrzebny. Jeśli go przeczytałeś, powiedz, co myślisz. Może wiesz więcej, może masz swoją historię. Podziel się, a ktoś inny Ci podziękuje.

Nie będę udawać, że wiem wszystko, ani o tej konkretnej sytuacji, ani o takich praktykach. Dlatego pytaj też innych, nie wierz ślepo mi, użyj mózgu. A jeśli się pomyliłam, napisz mi to. 

I powodzenia z Twoim planem na Kanadę!

Jak się NIE przygotowywać na emigrację z dzieckiem do Kanady.

To jest post-rozliczenie, co powinniśmy zrobić, żeby dobrze dzieci “wyemigrować”. Nam się udało tak se. Spisałam nasze błędy, żeby Tobie było łatwiej.

Emigracja To dla dziecka (szczególnie w wieku szkolnym) stres porównywalny z rozwodem rodziców. Wiedziałeś o tym?

Bo nam to nawet do głowy nie przyszło!

“Jakoś to będzie”, myśleliśmy.

No i było. Jakoś.

A głównie byle jak.

Dlatego dziś chcę trochę o tym napisać. Czego my nie zrobiliśmy, a powinniśmy. I jak już na miejscu radziliśmy sobie z oswajaniem kanadyjskich emocji u dziecka szkolnego.

Jak się NIE przygotowywać, a dobrze przygotować na emigrację z dzieckiem do Kanady.

Jest listopad 2017. Mijają trzy lata od momentu od naszego przyjazdu do Kanady. Trzy lata temu Krzysiek (starszy syn) zaczął kanadyjską podstawówkę.

Rozpoczęcie życia w Kanadzie nie przyszło Krzysiowi łatwo. Zupełnia zmiana miejsca zamieszkania, kontynentu, wyrwanie go z korzeniami z polskiej szkoły, którą już zdążył poznać.

Ogromny stres, bo język inny, koledzy wyglądają inaczej, nawet zwykły berek, to nie berek, tylko tag. Zwyczaje inne, jedzenie inne, mamo, co to są te paski zielonego papieru, które koledzy jedzą na przerwie?

Przeczytaj, co zrobiliśmy my, a Ty nie powinnieneś. I będzie Ci łatwiej z dzieckiem wyjechać.

#1 błąd- nie myśleliśmy, że to w ogóle jest jakiś temat do ogarnięcia, ta emigracja z dziećmi

 

Coraz częściej na emigrację decydują się rodziny z dziećmi starszymi. Te dzieci mają już swoje pooukładane życie. Tak, 7latek jak najbardziej ma swoje zdanie, przyzwyczajenia. Ba, nawet 3 latek je ma, ale jednak zmianę przeżyje trochę łagodniej (z naciskiem na trochę, bo wiadomo, zależy od dziecka)

U nas w momencie podjęcia decyzji o wyjeździe było zero rozeznania w temacie, zero czytania blogów parentingowych rodziców od lat mieszkających za granicą.

Nie polecamy takiego podejścia.

Przygotuj się, przeczytaj co możesz o życiu z dzieckiem w kraju, do którego się wybierasz. Czytaj blogi i pytaj na forach / grupach facebookowych. Im bardziej szczegółowe pytanie, tym większa szansa, że znajdziesz pomocną odpowiedź. Zamiast pisać: mam dziecko i chcę wyjechać do Kanady, warto?, lepiej zapytaj: mój syn ma 10lat, nie mówi po angielsku, chcemy się przeprowadzić do Vancouver, jaką dzielnicę i szkołę polecacie?

#2 błąd – nie przygotowaliśmy Krzyśka na język angielski

 

Pierwsza myśl w temacie emigracji do Kanady z dzieckiem była taka: ojeju co z angielskim Krzysia?

Latem 2014, powinnam była  wymyślić dla chłopaków jakieś krótkie półkolonie, zajęcia z angielskim. Jednak nie pociągnęłam tej myśli, taka uspokojona ogólnie panującym przekonaniem, że dziecko się samo języka nauczy.

I rzeczywiście się nauczył, ale jakim kosztem? Wielu emocji, wstydu, strachu, buntu, złości.

Zadbaj o angielski przed wyjazdem. Nawet jak dziecko miało angielski w szkole, spróbuj załatwić mu anglojęzycznego kolegę, może przez Skype, może pen-pala, a może zwyczajnie może z Tobą poćwiczyć kilka zdań.

Polecem szczególnie ćwiczyć różne pytania: Gdzie jest łazienka? Gdzie mogę się napić wody? oraz podstawowe zwroty: nie rozumiem, mam na imię, chcę się z Wami bawić, ale nie wiem, jak.

Nieznajomość języka boli tak samo dorosłego, który nie rozumie, co do niego mówi ekspedientka w sklepie, jak i dzieckO, które widzi rozbawienie na twarzy rówieśnika, bo na pytanie: What’s your name? odpowiedziało: yes, yes.

#3 błąd- nie rozmawialiśmy z Krzysiem o Kanadzie

 

Powinniśmy byli przeczytać o mieszkaniu w Vancouver. Sami nie wiedzieliśmy, kto tutaj mieszka, że jest tak liczna mniejszość azjatycka i co to oznacza.

A to oznacza np inne zwyczaje i święta w szkole, choćby Chiński Nowy Rok czy Halloween.

Niby dzieci wiedzą, o co chodzi, ale czy Ty wiesz, na czym polega trick-or-treat? I gdzie dziecko poprowadzić, jak? I jak ma poprosić o cukierek?

Wszystkie te drobiazgi, które kanadyjskie dzieci wyssały z mlekiem matki, dla 7atka są nowe. A skoro nowe, to budzące niepokój i bunt. A szkoda, żeby mieszkając w Kanadzie, dziecko nie miało doświadczeń właściwych kanadyjskim dzieciom.

W końcu także o to chodzi w emigracji, prawda? Żeby innego życia spóbować.

Zatem o tym innym życiu trzeba z dziećmi rozmawiać wcześniej.

Nasza ulubiona pomoc teraz: książka Mapy (żałuję, że nie zaczęliśmy rozmawiać o tej książce przed przyjazdem). Strony z Polską i Kanadą są już tak wytarte i popisane, że pewnie przyjdzie czas na nowy egzemplarz.

Przygotowujesz się na re-emigrację do Polski z dzieckiem, które nie mówi po polsku? Wiesz, że Mapy są też po angielsku? Polecam z pełnym przekonaniem!

Jeśli jesteś w Kanadzie, możesz ją zamówić na Amazonie

#4 błąd – nie ustaliliśmy zawartości walizki, co się przeprowadza, a co zostaje i co z tym robimy?

 

W walizce chłopaków przyleciały tylko klocki Lego. A mogły na przykład zdjęcia ze wspólnych wakacji z dziadkami, czy pościel pachnąca warszawskim domem (nasze chłopaki są mocno wrażliwe na zapachy). Wystarczyło się zapytać, a nie autorytatywnie zdecydować (to ja decydowałam, czyli zero cierpliwości, bo pakowanie jest be i byle szybciej), to warto, bo dobra, droga zabawka (zestaw drewnianych kolejek).

Część zabawek po prostu rozdałam. Nie zawsze informując chłopaków, co się z nimi stało. Kolejny nieprzemyślany ruch z mojej strony. No bo co zrobić, kiedy po roku padnie pytanie o ulubiony jeździk? Dziecko pamięta, że był, nie pamięta, że się z nim rozstał.

Lepiej wspólnie zdecydujcie, co się dzieje z wszystkimi rzeczami dziecka przed emigracją. Dyskusja z dwulatkiem nad każdym samochodzikiem nie jest łatwa, ale przynajmniej niech wie, co się stanie z rzeczami, które mają dla niego większe znaczenie.

Jeśli masz zwierzaka, warto dołożyć wszyskich starań, żeby przeprowadził się z Wami. To w końcu domownik, prawda? Rozstanie z nim dodatkowo przygnębi dzieci i mało przychylnie nastroi do wyjazdu. Pomocne informacje o przewozie zwierząt do Kanady znajdziesz pod tym linkiem.

#5 błąd – średnio trafiliśmy z czasem przeprowadzki

 

Myślałam, że jak przyjedziemy na tydzień przed rozpoczęciem nowego roku szkolnego, to będzie wystarczająco dużo czasu na ogarnięcie się i ogarnięcie emocji.

I znowu zonk – za mało było wspólnych dni, żeby Vancouver choć trochę poznać, niespiesznie się rozejrzeć, powoli zaprzyjaźnić.

Jeśli wiesz, że taktyka rzucania na głęboką wodę dobrze zrobi Twojemu dziecku, nie ma znaczenia, kiedy zacznie szkołę. Ale mało znam takich dzieci.

Dzisiaj wiem, że lepiej byśmy zrobili przylatując na wakacje do Kanady i dając chłopakom więcej czasu na spokojne rozejrzenie się po nowym otoczeniu.

Przekonałam się, że w przypadku naszej rodziny robienie wszystkiego od razu i jak najszybciej nie zdaje egzaminu, bo w dłuższej perspektywie płaci się wyższe koszty. Tak było z zapisaniem Maćka do żłobka daycare – zaczął chodzić niemalże od początku pobytu w Vancouver, na cały dzień. Przyzwyczaił się, bo człowiek się może przyzwyczaić do wszystkiego, ale dobrze mu to nie zrobiło. Dopiero po roku, kiedy zamieniliśmy całodniowy daycare na kilkugodzinne preschool dwa razy w tygodniu, Maciek wyraźnie poweselał.

Mogłabym tak jeszcze tę listę wydłużać, ale co się będę jako rodzic biczować ;). Było, minęło. Chętnie za to posłucham, jakie Ty masz doświadczenia w emigracji z dziećmi. Daj znać w komentarzu, a ktoś Ci podziękuje.

A jeśli dopiero myślisz o wyjeździe, pytaj.

I powodzenia!

PS. W tym wpisie testuję linki afiliacyjne, żeby ułatwić Ci znalezienie rzeczy, o których piszę i które polecam.

Podobało się? Kliknij ikonki i podziel się z innymi. Wtedy wiem, co lubisz czytać.
Obserwuj nas na Facebooku i Instagramie. Albo zapisz się na List podlany syropem klonowym.

Karolina z książką “Tożsamość nieznana” wpada w gości- rozmowa z Karoliną – fotografem i pisarką

Pisaniu książek, robienie zdjęć i odnajdywanie siebie na eimigracji w Kanadzie czyli Karolina wpada w gości

Mam tak dobrze, że znam kilka (no dobra, więcej niż kilka) Polek w Vancouver.

Cześć z nich opowiadała na blogu swoje historie. Czasem prywatne, czasem zawodowe, a często mocno wzruszające.

A dziś przychodzę do Ciebie z historią Karoliny. Karolina na emigracji napisała książkę. I zdjęcia też robi!

 

Tak to jest że nie zawsze jest się łatwo na emigracji odnaleźć. Zwłaszcza, jeśli mąż wychodzi do pracy, a Ty wychodzisz z siebie, żeby pomysł na siebie jakiś zaleźć.

Cokolwiek, żeby działało, żeby nie być tylko żoną przy mężu, żeby móc swoje projekty realizować, albo, o niebiosa, pracę dostać, mimo, że się przyjechało do Kanady, bo pracę dostał mąż.

Właśnie takich historii inspirujących potrzebowałam usłyszeć na początku emigracji najbardziej, żeby własne niedopieszczone i mocno niepewne ego uspokoić.

Nie będę ci ściemniać – wciąż potrzebuję takich historii.

Odważnych Polek, które na emigracji w Kanadzie robią to, co chcą.

Karolina jest jedną z nich.

Fajna dziewczyna, konkretne zadania realizuje i mówi o sobie “typowa baba”, głośna i uparta.

Mieszka z mężem i synami w północnym Vancouver. Prowadzi studio fotograficzne, które dostarcza jej satysfakcji i pieniędzy. A jeszcze do tego napisała książkę.

Nic, tylko pozazdrościć.

#porozmawiałyśmy sobie o książce, o pracy, o byciu Polką w Vancouver.

Karolina, co lubisz bardziej: robić zdjęcia czy pisać? Hehehe

Ze zdjęciami jest trochę łatwiej, bo robię je i efekt widać od razu.

Pisanie to proces długotrwały, uczący cierpliwości, a także wymagający czasu, co przy dzieciach, domu i pracy brzmi prawie jak mission impossible. Nie umiem jednak zdecydować, co lubię bardziej. Pisać lubiłam od zawsze – już w czasach liceum.

Opowiem Ci fajną historię: Jednego razu cała klasa dostała zadanie – napisać recenzję obrazu Matejki. Takich samych prac, z obowiązującymi od x lat w polskiej szkole wytycznymi, pisaliśmy już wiele. Wpadłam na myśl, że recenzję przedstawię w opowiadaniu, w którym to cała klasa – taka jak nasza – pojechała do muzeum. Nie zabrakło klauna klasowego, który pytałby skąd Matejko miał farbki, albo ambitnej dziewczyny, która chciała tak, jak zalecano w szkołach skupić się na normach i regułach, i krytykowała każdego, kto śmiał mieć inne zdanie. Nie mniej jednak wypowiedzi dzieciaków stanowiły recenzję.

Nauczycielka zawołała mnie po lekcji, przyznała, że nigdy jej się nie zdarzyło skupić uwagi całej klasy na tak długo. Otwarcie pogratulowała mi pomysłu, a potem dodała, że uczniowie wobec mnie będącej w ogrodzie róż, pozostają w szczerym polu. Ucieszyłam się z pochwały, ale za szybko, bo wlepiła mi kiepską ocenę. Za niezgodność z normami recenzji. Wtedy dotarło do mnie, że polska szkoła nie pochwalała kreatywnego myślenia.

Czyli pisać lubiła od zawsze. I od zawsze z mocnym akcentem.

Do pisania podchodzi z szacunkiem podszytym natchnieniem – czasami zdarzają się jej dni, kiedy nie pisze nic, a czasem wena nie opuszcza i przez kilkanaście godzin.

W 2017 wydała swoją pierwszą książkę. Napisała ją na emigracji. W przygotowaniu są kolejne.

 

Ale jak się do tego zabrałaś? Po prostu usiadłaś i napisałaś?

Bardzo często jestem pytana: skąd taki pomysł? Jak na to wpadłaś? Od razu miałaś zaplanowane co się w książce wydarzy, jaka będzie fabuła?

Tak naprawdę lubię słuchać ludzi, tego, co mają do opowiedzenia. To oni mi podsuwają pomysły. Czasami wystarczy niewielka inspiracja, która w mojej głowie urasta do ciekawej historii.

Lubię pisać to, co sama chciałabym przeczytać. Książki bez zbędnego gadania, czy opisów jak w “Nad Niemnem”. Wartka akcja, tajemnica i zaskoczenie.

Gdy jest już pomysł, po prostu siadam i piszę.

A jak reagują ludzie?

Jestem ogromnie zaskoczona ilością pozytywnych wiadomości.

Wyobraź sobie, że są tacy, którzy wycinają fragment z książki i mi dziękują, że ktoś w końcu napisał coś tak prawdziwego. Znajdują w niej wartości, ukryte wiadomości i przesłania.

Czasami aż nie wiem, co odpowiedzieć.

Drugim zaskoczeniem było to, że musiałam tłumaczyć, że ta książka nie jest o mnie, że to fikcja. Kompletnie zmyślona historia. Musiałam ją naprawdę wiarygodnie napisać skoro niektórzy uwierzyli, że to moje wspomnienia.

Kilka słów o książce

Książka to romans. I kryminał. Romansowy kryminał. Od razu powiedziałam Karolinie, że to nie jest typ książki, która mnie pociąga. Myliłam się, powieść wciągnęła mnie bardzo. “Tożsamość nieznaną” czyta się szybko.

Ale nieprzyjemnie. Bo to historia o świecie przestępczym, brutalnym, gwałtownym i złym. Nie mam się za jakiegoś wrażliwego kwiatuszka, lubię naparzankę w filmach, ale w książce ta relacja jest dużo bardziej intymna i osobista. Zatem porusza i przeraża bardziej.

Jeśli liczysz na lekturę lekką, łatwą i przyjemną, to raczej nie tędy droga.

Przeczytałam książkę w dwa dni, bo sprawny język Karoliny, jej styl, płynnie prowadził przez wcale nie cienką powieść. To było moje pierwsze wrażenie: Rany, skąd, jak, kiedy ona tak się nauczyła pisać. Talent? Praca?

Wiem, głupota, ale wyobrażałam sobie, że dzisiaj każdy pisze książki, ale na bycie dobrym literacko trzeba sobie zasłużyć ciężką pracą i długoletnim doskonaleniem warsztatu. Tak, mylę się, myliłam się.

Karolina umie pisać.

To, czy jej opowieść przypadnie ci do gustu, możesz sprawdzić. W bibliotece publicznej w Vancouver książka jest dostępna.

Możesz ją również kupić na Amazonie (i przy okazji przetestować mój pierwszy w życiu link afiliacyjny KLIKNIJ W OBRAZEK)


Czy bycie imigrantką w jakiś sposób wpłynęło na Twój styl pracy?

Zanim wyjechaliśmy do Kanady, pytana o powód tej decyzji zawsze mówiłam o szansie jaką dostanie mój mąż, o tym jak moje dzieci będą miały możliwość nauczyć się języka od natives.

Tymczasem okazało się, że największa zmiana czekała na mnie.

Dzięki pobytowi tutaj nabrałam pewności siebie, ale nie takiej pysznej, że wszystko wiem najlepiej, tylko takiej, która pozwoliła mi zaryzykować.

O pisaniu wiedziało tylko kilka osób i to z mojego najbliższego otoczenia. Kiedy mówiłam, że książek jest kilka, jeszcze bardziej otwierały się im oczy. Nigdy wcześniej o tym nie wspominałam, bo najzwyczajniej w świecie brakowało mi odwagi by spełniać własne marzenia.

Co byś poradziła dziewczynom, które przyjeżdżając do innego kraju, bo partner znalazł pracę, zostawiają swoje życie zawodowe w Polsce? Mówi się o nas – partner na doczepkę, trailing spouse.

Ja zawsze opowiadam ten dowcip, w którym para zachęcona opowieściami o dolarach leżących na ulicy w Ameryce, decyduje się na wyjazd. Traf chce, że przy wysiadaniu z samolotu, już w USA, leży na ziemi banknot pięciodolarowy. Małżeństwo spojrzało na siebie, a potem stwierdziło, że od jutra zaczną zbierać.

Ten dowcip fantastycznie podsumowuje nastawienie ludzi i ich oczekiwania, a tak naprawdę nic nie przychodzi łatwo.

Można całkowicie podeptać swoją szansę, bo komuś się po prostu nie chce, albo też boi się zaryzykować.

Gdy mnie ktoś pyta, co zrobić, by odnieść sukces, radzę spojrzeć głęboko w siebie. Traktowałabym ten czas na takie dogłębne zastanowienie się, czego się tak naprawdę chce w życiu. Próbować sił w różnych dziedzinach. Jak już coś robić, to naprawdę z zaangażowaniem. Dać coś z siebie.

Ostatnio miałam przyjemność rozmawiać z kimś, kto mi powiedział, że ceni Polaków za głowę do biznesu.

Kiedyś Whistler był własnością Polaka, o czym sama nie wiedziałam. Słyszeć, że słyniemy tutaj z głowy do biznesu, a nie skłonności do wódki było bardzo budujące. Wierze, że mamy w sobie tę moc 🙂

Jesteś fotografem – opowiesz, jak wyglądały Twoje początki w Vancouver? Jak zaczęłaś biznes, zdobyłaś klientów, jak w końcu poradziłaś sobie ze słynnym no Canadian experience=no Canadian job?

Tak naprawdę to ja nie powinnam się wypowiadać w kwestii no Canadian experience = no Canadian job, bo nie szukałam pracy na rynku. Głównie ze względu na dzieci i brak pomocy w opiece nad nimi po szkole.

Przez rok spędzałam czas na wiciu gniazda i wychowywaniu psa, a potem zdecydowałam się na zmianę pasji w pracę i postawiłam na fotografię.

Rzecz jasna nie od razu było tak, że moja skrzynka pocztowa pękała w szwach, a jeśli już jakiś mail się pojawiał to zazwyczaj z reklamą.

Otwierając biznes tutaj przez długi czas pracowałam za niewielkie pieniądze lub nawet za darmo, ale oferowałam usługi na najwyższym poziomie. Trafiałam na niesamowitych ludzi, którzy często sami z siebie oferowali mi pomoc. Dawałam z siebie wszystko, a ludzie doceniali to i polecali mnie dalej swoim znajomym, za co jestem im ogromnie wdzięczna.

Karolinę, jej książkę i jej studio fotograficzne znajdziecie w Internecie (FB pisarski) i (FB fotograficzny).

Bywa też na Polskich Babskich Spotkaniach, podobnie jak Paulina i Ewa.

Więc jeśli chcesz wiedzieć więcej i pożyczyć od super dziewczyn energii, żeby życie na emigracji z przytupem rozpocząć, przyjdź na następne spotkanie. To już jutro!

Masz pytania do Karoliny? Napisz w komentarzu!

Podobało się? Kliknij ikonki i podziel się z innymi. Wtedy wiem, co lubisz czytać.
Obserwuj nas na Facebooku i Instagramie. Albo zapisz się na List podlany syropem klonowym.

Rekrutacja na najemcę i master of Craigslist czyli jak znaleźć mieszkanie w Vancouver?

Pełen spis naszych doświadczeń lokatorskich czyli polowanie na mieszkanie w Vancouver. Mnóstwo linków i wspomnień!

to jest post z 2014 odświeżony i uzupełniony

Kilka razy w życiu wynajmowaliśmy mieszkanie. Kilka razy dawaliśmy nasze mieszkanie do wynajmu. Zdarzyło się nawet nam mieszkanie sprzedać.
Wszystko w Polsce. A więc z lekka inaczej niż w Kanadzie. Bo jakże by inaczej 🙂

A w Vancouver dobrze mieszkać, to jak? Da się znaleźć mieszkanie? – często w emailach pytacie o mieszkanie. 

Dlatego dziś znowu o mieszkaniu. Jak to u nas wyglądało. I trochę wskazówek plus linków.

→ przeczytaj inne posty - poradniki: o pracy, o zdrowiu

Jak znaleźć mieszkanie w Vancouver –  myślicie, że łatwo było? Nie było.

Ustaliliśmy od początku, ze Kuba przylatuje do Kanady sam, w lipcu 2104 i będzie szukał dla nas mieszkania. W sierpniu mieliśmy do niego dołączyć.

Dlaczego taka decyzja? No cóż, chciałam się jeszcze nasycić się latem w Polsce, u rodziców, a poza tym zapewniłam sobie jako taki bufor bezpieczeństwa.

Jakby Kubie nie wyszło, nie podobało mu się już na wejściu, to zawsze łatwiej się spakować i wrócić w pojedynkę, niż całą rodzinę w te i we wte ciągnąć.

→ więcej naszej historii przeczytasz w poście o przyznaniu pobytu stałego.

Pracodawca Kuby zapewniał mu mieszkanie przez miesiąc, wynajęte w odległości spaceru od pracy. Kuba przyleciał pod koniec lipca 2014, więc miał czynsz opłacony niemal do końca sierpnia. Za te kilka ostatnich dni to my płaciliśmy wynajmującej agencji.

Tymczasowe lokum nie jest takie złe na początek mieszkania w Vancouver

Niewątpliwa zaleta takiego tymczasowego mieszkania (oprócz tego, że za nie płaciliśmy, tak, ma się czasem w życiu szczęście), to możliwość zapoznania się z dzielnicą.

Po kilku dniach już wiedziałam, że Downtown, czyli śródmieście Vancouver, to zdecydowanie nie moja bajka, i nie chcę tam z dziećmi mieszkać.

→ gdzie mieszkać: nasz subiektywny przewodnik po dzielnicach Vancouver

Polecam poszukanie sobie tymczasowego lokum, może hostel, może mieszkanie kątem u kogoś, ewentualnie najem krótkoterminowy (airbnb).

Wiem, że jest to bardziej skomplikowane i kosztowniejsze, niż wprowadzenie się od razu do mieszkania docelowego, ale nie wyobrażam sobie inaczej, kiedy jest się nowym w mieście.

Lepiej sobie oszczędzić frustracji całorocznej, kiedy przyjdzie nam przez rok mieszkać z grzybem, czy też w lokalizacji, która dobija hałasem 24/7.

Więc lepiej przemyśl i wypróbuj,  która dzielnica podpasuje Ci najbardziej.

#Jak na Craiglist czytać ogłoszenia o wynajmie?

Ogłoszenia o wynajmie mieszkania – apartment listing,  pojawiają się na ogół na miesiąc, dwa miesiące przed wprowadzeniem się. To standardowy okres wypowiedzenia, więc licz się z tym, że trudniej znaleźć mieszkanie z dnia na dzień.

Poszukiwania mieszkania w Vancouver zaczęliśmy od  Craiglist (coś jak nasze gumtree, alegratka, najpopularniejszy serwis ogłoszeń w tej części Kanady). Tam, w opcji housing masz całkiem sporo opcji do wyboru:

apts / housing 

housing swap

housing wanted

office / commercial

parking / storage

real estate for sale

rooms / shared

rooms wanted

sublets / temporary

vacation rentals

 

Nas interesował pierwszy typ: apts / housing, bo to tam jest najwięcej mieszkań dla rodzin z dziećmi.

Nasza rodzina według standardów kanadyjskich potrzebuje przynajmniej mieszkania z dwiema sypialniami, nie mniej niż 70 m2, więc przy naszym budżecie pozostawały nam odległe lokalizacje, coś jak warszawskie Bemowo lub nawet Mysiadło.

Niepokoiliśmy się, że jak nawet zamieszkamy, to jak się będziemy przemieszczać. Samochód kupiliśmy prawie 2,5 roku po przeprowadzce do Vancouver.

Wśród ogłoszeń można znaleźć enigmatyczne anonse bez zdjęć albo podania lokalizacji map (w stylu: chyba wynajmę pół mojego domu, czyli super przytulne mieszkanie w piwnicy ale tylko jak ktoś jest cichy, bez zwierząt i bez skłonności) ale i, na szczęście dla nas, normalne ofert wynajmu.

Inne miejsca, gdzie możesz szukać mieszkania, a także jego wyposażenia to:

  • Bunz
  • Kijiji 
  • Padmaper – sprytnie zaczynasz poszukiwania od mapy
  • Rentseeker
  • Viewit
  • Navut 
  • Polacy i polskie media (gazety, radio, sklepy)
  • Jak chodzisz po okolicy, szukaj znaku apt for rent i dopytuj się telefonicznie.
  • Czytaj tablice ogłoszeń w community centre, bibliotekach oraz miejscach dla nowoprzybyłych (settelment agencies, trochę o nich pisałam wcześniej)
  • Grupy na facebooku: ogólne i lokalne (nie tylko polskie)

UWAGA: bądź podwójnie czujny, jeśli ogłoszenie jest mega atrakcyjne, a tanie, właściciel wygląda podejrzanie i w ogóle intuicja ci mówi, że coś nie halo. Przekręty na mieszkaniach są wcale nierzadkie. (ang. scams).

Właściciel może chcieć podpisać mowę wynajmu na rok z góry, ale nie może również zarządać płatności z góry (pre-pay) za okres wynajmu. Może za to wymagać czeków z datą realizacji na pierwszy dzień miesiąca.

My wysyłamy czeki na pół roku płatności, a nasza właścicielka je sobie “keszuje” (to cash, realizuje/deponuje czeki), w danym miesiącu.

Niestety płatność czekami sprawia, że nigdy nie wiemy, kiedy pobierze te 1850 CAD z konta, więc muszą one tam być przez cały miesiąc (utrudnia to zarządzanie finansami).

→ mieszkanie to nasz największy wydatek – chcesz wiedzieć o innych? przeczytaj post o wydatkach

# Na co zwrócić uwagę wybierając mieszkanie/dom (spis rzeczy nieoczywistych):

  • → Jakie jest wyposażenie – i czy zostaje po wyprowadzce poprzednich najemców. Większość mieszkań wynajmowana jest bez mebli.

 

  • → Czy jest pralka (washing maschine) /  pralko-suszarka / pralka i suszarka.

Taki urok Ameryki, że wciąż w wielu miejscach pralek nie ma w mieszkaniu (no laundry on site), ba, nie ma nawet przyłączy na pralkę (w/d hookups). I pranie robi się w publicznych pralniach miejskich lub w pralniach w budynku (laundry in building).  Jeśli masz dziecko, zastanów się dwa razy, zanim wynajmiesz mieszkanie bez pralki.

My mamy pralkę i suszarkę (dwa osobne urządzenia), i bardzo sobie to chwalę. Ale znamy rodziny, które obywają się bez pralki i też jest ok.

Jak nie masz pralki, ustaw sobie na półce słoik na 25centówki. Tymi monetami płaci się w publicznych pralniach najczęściej.

 

  • → Czy jest zmywarka – dla nas tak samo “cenna” jak pralka. Wiem, rozpuszczona jestem i mam za wysokie wymagania 😉

 

  • → Jakie są kaloryfery – często są elektryczne i niskoosadzone.

Nie żeby było specjalnie zimno w Vancouver. Raczej chodzi o bezpieczeństwo małych paluszków oraz brak możliwości wysuszenia czegokolwiek na kaloryferze.

A potrafią mieć taką moc, że raz nam stopiły buty. Serio! Buty narciarskie stojące w pobliżu nadtopiły się.

  • → Ile jest sypialni, pomieszczeń, szaf czy składzików.

Pomysłowość właścicieli nie zna granic! W ogłoszeniach znajdziesz informację, że mieszkanie ma pojemny den, który możesz przeznaczyć na osobną sypialnie. Den to właściwie taka większa szafa, w różnym miejscu w mieszkaniu. Den może być także zabudowanym balkonem.

Co ciekawe, żeby pomieszczenie było sypialnią, wcale nie musi mieć okna! Musi mieć za to szafę. Najczęściej wbudowaną, typu walk-in, czyli dużą i pustą w środku (często bez półek czy szuflad wewnętrznych).

  • → Będzie widok z okna? A drzwi od której strony?

W Vancouver najchętniej by się chciało na góry popatrzeć. Za taki widok cena mieszkania może być nawet o 50 CAD wyższa niż za to na niższym piętrze. Odpowiednio drożej trzeba zapłacić za widok w miejscowościach wokół Fraser River.

Mieszkanie (ale znacznie częściej dom) może być też opisane jako laneway, czyli w bocznej uliczce.  I niestety, przynajmniej w Vancouver, nie jest to ładna uliczka, tylko dojazd z tyły domu, pomiędzy parkingami (parking on rear), koszami na śmieci i wszelkiego rodzaju rupieciami.

Czasami z takiego mieszkania widok jest zerowy, bo znajduje się ono w piwnicy (basement, poniżej więcej w temacie)

  • →  Ile pokoi ma mieszkanie?  – w skrócie: dwie sypialnie to zwykle mieszkanie z dwoma pokojami do spania, salonem (living room), częścią na jadalnie (dinnig), kuchnią i łazienką.

 

  • →  1,5 łazienki czy 1,5 pokoju? I na takie cuś można trafić przeglądając ogłoszenia. Łazienka po połowie będzie oznaczała taką bez wanny. Podobno jest też 3/4 oraz 1.5 bathroom, ale się nie spotkałam.  Jest za to w google 😉

# Czy apartment to apartament? Penthouse prawie?

Często w ogłoszeniach spotkasz nazwy suite / condo / apartment. Nie umiem jednoznacznie określić, jaka jest między nimi różnica (ktoś mądry w komentarzu niech się wypowie).

Z grubsza znaczą one mniej więcej to samo: mieszkanie. Nie dom. I niekoniecznie apartament rozumiany jako mieszkanie o podwyższonym standardzie. Zwykłe mieszkanie.

      • →  może być w budynku (building  / rental – building), gdzie część (większość) mieszkań wynajmuje agencja, a część jest własnościowa, czyli ma osobnych właścicieli.

Jeśli będzie to condo, możesz spodziewać się, że będzie sala gimnastyczna, pokój wspólny z fotelami, czasami biblioteka albo basen dla mieszkańców. W takich budynkach bywają również portierzy.

      • →  może być w czyimś wolnostojącym domu (detached house), bliźniaku (duplex, nie do końca to samo, co w Polsce), rzadziej w szeregowcu (townhouse).

Sporo właścicieli mieszkań ma pozwolenie na stworzenie tzw. secondary unit, którym jest właśnie dodatkowe mieszkanie, do wynajęcia. I, jak nazwa wskazuje, to mieszkanie bywa takie trochę drugorzędne. Czyli na przykład w piwnicy (basement). Znajdziesz mnóstwo takich ogłoszeń. Często wynajmując takie mieszkanie, nie będziesz mieć własnej pralki, tylko współdzieloną z właścicielem. Który będzie mieszkał nad tobą. I miał na wszystko oko. Możesz jednak trafić na własny kawałek trawnika i super ludzi, z którymi się zaprzyjaźnisz. Bo w sumie czemu nie?

      • może być w spółdzielni mieszkaniowej, czyli w co-op.

To jest opcja tzw. affordable housing, czyli ceny wynajmu mieszkań są niższe niż średnia rynkowa, bo takie mieszkania są nastawione na tworzenie wspólnot sąsiedzkich. Mając mieszkanie w takiej wspólnocie, przygotuj się na dzielenie części wspólnych oraz obowiązki na rzecz wspólnoty. Co-op‘y mają długie listy oczekujących. Czasami trzeba wykupić udział w budynku, co może być dużym wydatkiem na początek.

Lista dostępnych spółdzielni mieszkaniowych TUTAJ

Kiedy w naszej okolicy pojawiło się ogłoszenie, że co-op przyjmuje zgłoszenia i można przyjść zobaczyć mieszkanie, poszliśmy i my, a co! My i jakieś 2 000 innych mieszkańców Vancouver. Nawet w wiadomościach była informacja- sensacja: z mieszkaniami w mieście jest tak strasznie, że na jedno apartament viewing stawia się cała dzielnica.

A co jeśli to nadal nie opcja dla Ciebie? Możesz wtedy wynająć stancję, czyli room rental u kogoś w mieszkaniu lub wspólnie z innymi wynająć mieszkanie – shared apartment.

Możesz skorzystać z usług agencji wynajmu (lub brokera). My nie korzystaliśmy, więc nie polecimy. Strony agencyjne z ogłoszeniami znajdziesz w poście Moniki.

# Jak Kuba rowerem jeździł i mieszkania oglądał czyli rekrutacja na najemcę

Na początku pobytu nie mieliśmy samochodu (dorobiliśmy się go dopiero w ostatni dzień 2016 roku).

Kuba nie miał lekko z poszukiwaniem mieszkania dla nas.

Dzwonił po właścicielach z ogłoszeń na craigslist, jeździł rowerem (tak, także do Burnaby, nie, nie wiedział wtedy, że rower można przewieźć kolejką Sky Train), oglądał mieszkania, aplikował z CV swoim i moim też (że pracuję m.in. dla klienta z Kanady i jakby co to znam kogo trzeba) i z informacją, że chociaż mamy dwoje małych dzieci, to nasze dzieci ciche som!

Piszę właściciele mieszkań, ale równie często są to agencje, które w imieniu właścieli nimi zarządzają. Zasady aplikowania o wynajem są takie same.

Aplikowanie to wypełnianie papierków i wykazywanie swoich dochodów, a czasami także zaświadczenie od niekaralności (criminal check).

Po aplikowaniu pozostaje czekać, aż właściciel mieszkania nas wybierze z tłumu kandydatów. Niestety nie ma wymogu kto pierwszy, ten lepszy ( first in, first served)

Ale może pomóc, jeśli masz od razu pieniądze na depozyt lub czek, żeby go wypisać.

Tak pokażesz właścicielowi, że jesteś poważnym wynajmującym.

Preferowani najemcy to :

      1. Kanadyjczycy.
      2. Najemcy z historią wynajmu (czyli referencje od poprzednich właścicieli, najlepiej kanadyjskich). My mieliśmy referencje od naszych sąsiadów z Polski (taki list, bez określonej urzędowej formy, napisany po angielsku i podpisany przez sąsiadów, dzięki M.). Nie musi pomóc, ale nie zaszkodzi.
      3. Najemcy z historią kredytową (ale nie liczy się ta z polskiego BIKu, buu). Chodzi o credit score, który dla nowych w Kanadzie wynosi 0.
      4. Najemcy z potwierdzeniem, że pracują i ich będzie stać na mieszkanie (employment letter – umowa / oferta pracy, payslips / pay stubs czy rozliczenie podatkowe tax return).

Czasami, żeby wynająć mieszkanie,  trzeba mieć po prostu szczęście. Albo ziomków w okolicy. Polityka wynajmu i ceny mieszkań sprawiają, że wielu imigrantów zmieszkuje koło siebie, tworząc getta, zamykając się w swoich społecznościach.

I tak Richmond jest chińską enklawą, Hindusi zamieszkują w Surrey, a Żydzi w Oakridge.

Nie wpływa to dobrze na różnorodność społeczności i nie jest bez znaczenia dla ogólnego dobrobytu. Ale co robić? Jakiś pomysł?

Jeśli w oczach właściciela jesteś raczej mało atrakcyjny jako najemca, możesz zaproponować wyższą cenę wynajmu, albo większą kaucję (deposit). Licytacje mieszań w porządanych lokalizacjach są od jakiegoś czasu powszechne w mieście.

Dla fanów serialu Friends – pamiętasz, jak Ross próbował przejąć umowę wynajmu mieszkania po Ugly Naked Guy? Opowiadał,  że wykazał się daleko idącym sprytem i przekupił właściciela koszyczkiem babeczek. Po czym okazało się, że jego koszyk był najmniejszy z trzech, przysłanych przez innych “licytujących się” najemców. No właśnie. Myślisz, że takie rzeczy tylko w NYC? No to cię zaskoczę!

A gdzie szukać mieszkania pytasz? Jaka dzielnica najlepsza? Tu już musisz sobie odpowiedzieć na kilka pytań:

  • czy blisko do pracy? (a może wciąż pracy szukasz? Agencja pomoże)
  • czy blisko do kolejki?( a jak się nią jeździ?)
  • czy blisko do przyrody? (outdoor ❤)
  • czy blisko do rozrywek wielkomiejskich? (dla niektórych to ważne)
  • czy blisko do szkoły? (trochę o tym pisałam tutaj)
  • czy …. najważniejsze właściwie…. czy cię stać (bo my nie mamy miliona na domek)

My mieszkamy na Mount Pleasant, rejon cały nazywa się Uptown.

→ zobacz przewodnik po naszej, mocno hipsterskiej dzielnicy [ENG]

Mieszkamy i mimo bardzo przeszkadzającego zapachu marihuany, zamierzamy na razie zostać tutaj. Ale nasza koleżanka – sąsiadka Marijanna już nie. Dlaczego? Zobacz, co ją wkurza, i będziesz wiedzieć.

# Tak pisałam o pierwszym wrażeniu z naszego docelowego mieszkania w 2014

Do przeprowadzenia się z mieszkania tymczasowego potrzebowaliśmy spakować nasz, wydawałoby się niewielki, dobytek.

Ale wyszło sporo, bo pakowanie 5 waliz, 2 walizek, walizeczki, plecaka, gitary, dwóch rowerów oraz krzesełka dziecięcego Urban, nie było zajęciem łatwym, zwłaszcza, że pogoda się popsuła.

Oczywiście przyoszczędziliśmy na ciężarówce przeprowadzkowej, w końcu te wszystkie rzeczy  to nic, prawda? Dzieci się nimi objuczy najwyżej.

Żart. Ciężarówki wprawdzie nie mieliśmy, ale załadowaliśmy się elegancko do taksówki. Rowery podprowadziliśmy pieszo.

Podobno pierwsze wrażenie jest najważniejsze. No więc, eeeeeee, pierwsze kanadyjskie mieszkanie słabe jakieś takie.

Jesteśmy, w wielkim, pustym mieszkaniu. Co ciekawe, nie ma ono prawie wcale lamp górnych, więc musimy zakupić sobie nastrojowe światło stojące. Nie wiem, ale jakoś mnie to zdziwiło, że lamp nie ma.

Są za to czujniki dymy, łypiące czerwonym okiem sygnalizacyjnym. Te czujniki dymu to samo zło! Nie zliczę, ile razy zawyły przeraźliwie, a tylko piekarnik był lekko uchylony. Mocno wrażliwe cholery z nich. Raz nas nawet przez nie wyciągnięto z domu, w środku nocy, cały blok ewakuowano, straż przyjechała i dopiero wtedy zamilkły. A niech je!

Mamy pralko-suszarkę (stareńką jednak i ledwie dychająca, mają wymienić), lodówkę , kuchenkę elektryczną (kiedyś zrobię jej zdjęcie – jest ogromna), zmywarkę, mikrofalówkę, dwudziestoletnie łóżko półpiętrowe dla Krzyśka i materac dmuchany dla Maćka. I kilka rzeczy kuchennych, np. obierak do warzyw. Albo zestaw noży do steków, w eleganckim pudełku, po poprzednim właścicielu.

Nabytki nasze – stół, trzy krzesła, taboret, taboreciki, łóżko z materacem rozmiar queen, sztućce Ikea, dwie szklanki Ikea, talerze Ikea, ręczniki Ikea.

[edit w 2016 r.] Rzeczy nam niewiele więcej przybyło i  jakoś wciąż nie mamy śmiałości wbijać gwoździ w ściany. Chłopaki nie mają takich dylematów, tzn. gwoździami się nie interesują, ale podłoga nadaje się do wyścigów wyśmienicie, i nic to, że ryski będą.

[edit w 2017] Zaczęliśmy wbijać gwoździe, obrazki na ścianie pozwalają bardzo dom osowić, a  plakaty przyklejone na plaster w 214 już się zaczęły odlepiać. Przybyło nam też mebli: dwie komody w Ikea i łóżko piętrowe z Ikea. Poza tym kupiliśmy używany rzutnik do płyt, wypożyczanych z bliblioteki i dwa używane biurka.

Nie mamy żadnych rzeczy w wielkich rozmiarach, które przewieźlibyśmy z Polski. Nie wynajmowaliśmy kontenera na meble czy książki, wszystko albo zostało sprzedane, albo po prostu zostało.

Wyszliśmy z założenia, że w Kanadzie kupimy, co będzie trzeba. I mieliśmy rację, wszystko jest. A że teraz trzeba nam mniej? To tylko dobrze!

# Najśmieśniejsze jest (choć to raczej wzgardliwy chichocik), że wciąż tutaj mieszkamy. Głównie ze względu na cenę.

Dynamika cenowa w Vancouver jest taka sama jak w każdym innym mieście – im dalej od centrum, tym taniej. W Vancity jest jeszcze jeden wskaźnik – im bardziej na wschód, tym taniej.

Część mieszkańców kierunek “na wschód” traktuje bardzo serio i przeprowadzają się na …. Wyspę Księcia Edwarda, atlantycką część Kanady, na drugą stronę kontynentu. Istnieje już nawet nazwa dla takiego zjawiska – eastsizing.

Ciekawe, prawda? Zwykle ludzie migrują “na Zachód” w poszukiwaniu lepszych możliwości, a tutaj proszę, trend zupełnie odwrotny.

W lipcu 2017 padł rekord – średnia miesięczna rata za wynajem mieszkania z jedną sypialnią (one-bedroom apt.) w mieście Vancouver wyniosła 2000 CAD!

Na koniec trochę heheszków, czyli beka z ogłoszeń. Kto wynajmował choć raz w życiu stancję czy mieszkanie w Polsce, temu sentymentalnie zakręci się łza w oku, bo Kanadyjczycy podchodzą do tematu z naszą ułańską fantazją. Ale internet nie zapomina i najśmieszniejsze ogłoszenia znajdziesz pod tym linkiem

 

Jeśli znasz jakieś dobre strony pomocne przy wynajmnie mieszkania w Vancouver, albo sam zajmujesz się Real Estate, daj znać w komenatrzu. Inni ci za to podziękują!

Podobało się? Kliknij ikonki i podziel się z innymi. Wtedy wiem, co lubisz czytać.
Obserwuj nas na Facebooku i Instagramie. Albo zapisz się na List podlany syropem klonowym.

 

Lepszy, lepsiejszy, najlepsiejszy (i/e)migrant czyli ja się znam na Kanadzie, a ty nie!

Takie tam rozkminy na trzecie urodziny i czy po 3 latach jesteśmy wystarczająco dobrymi emigrantami w Kanadzie.

Ta jest, trzy lata w Kanadzie! Stuknęło, huknęło, przeleciało. Wymądrzam się i piszę wciąż, chociaż tego pierwszego posta blogowego już nie ma (ale nie żałuj, to były trzy zdania w stylu: juhuuu, ja tutaj piszę i paczę, czy działa)

To lecimy z rocznicowym postem, ok?

Znasz wcześniejsze posty o emocjach?  → (kliknij w obrazek)

….....

Trzy lata później chodzi za mną pytanie: “Kto się zna na Kanadzie?” i odpowiedź:  “Ja?!”

Tak sobie zaglądam na Facebook, dobra, często zaglądam, nie będę udawać, że nie, że ja cię proszę wcale nie jestem jakaś uzależniona. Feed skroluję (omg) i czytam, i widzę, i się cieszę.

Że jest coraz więcej ciekawych treści o Kanadzie, o życiu w różnych kanadyjskich miastach (dwa dni temu wpadłam na blog polski z Halifaxu), o polskich doświadczeniach i spostrzeżeniach. [Ok, wiem, że to ten niecny algorytm Facebooka mi tak podsuwa te właśnie teksty, ale zgodzicie się chyba, że coraz więcej osób pisze o Kanadzie.]

I dobrze!

Ja na każdym Polskim Babskim Spotkaniu się zastanawiam, czemu te wszystkie super dziewczyny, wy wszystkie nie piszecie bloga. Wiem, nie każdy chce być blogerem, ale serio szkoda, że wiele kanadyjskich historii słyszy się tylko w wąskim gronie.

Dlatego zawsze zachęcam – mieszkasz w Kanadzie, myślisz o Kanadzie, wyjechałeś już, ale w środku słowa zostały – pisz o tym! Dziel się! Nawet jak nieregularnie, bez własnej blogowej domeny i profesjonalnych zdjęć, bez rozkminiania, czy to wyszuka się w guglach,  to przynajmniej w grupach na facebooku daj znać, że coś wiesz, a ktoś ci za to podziękuje.

Podziękuje ci… stop! No właśnie, czy podziękuje? Ja tutaj sobie na własnym blogu słowy zachęty rzucam, do pisania namawiam, a tymczasem ty wcale nie chcesz się ujawniać, bo w internecie zawsze znajdzie się ktoś, kto się lepiej niż ty zna i skomentuje. Często nieprzyjemnie.

Na Kanadzie się zna, prawo imigracyjne zna, ba, ten ktoś się zwykle wie lepiej, jak ty się czujesz w Kanadzie. A jak się czujesz inaczej, no cóż, ty się nie znasz, a on(a) jest lepsiejszym (e/i)migrantem.

Jest lepsiejszy, bo starszy. Albo stażem imigracyjnym starszy. Wie lepiej. I będzie radzić, nie przebierając w słowach. Wygląda na to, że żeby być najlepsiejszym imigrantem trzeba:

  1. uwielbiać Kanadę zawsze i wszędzie, a jak się zdarzy gorszy dzień (bo się zdarzy, to pewne), zacisnąć zęby, spiąć poślady i dalej jechać z tym koksem;
  2. nienawidzić Kanady, bo to nie jest ten sam kraj, co kilkadziesiąt lat temu, a w Polsce to zawsze świeci słońce i ludzie są mili;
  3. wiedzieć o Kanadzie wszystko, zanim się przyjechało. Na wyrywki znać, jaka jest pogoda w każdej prowincji i że na pewno ci będzie zimno oraz tam to zawsze pada (uwaga, nie zawsze!);
  4. wiedzieć, ile czasu potrzeba, żeby czuć, że Kanada jest dla ciebie miejscem, bo po tygodniu nie wiesz nic, po miesiącu to ty jesteś w imigracyjnym żłobku, no może po roku masz prawo cichutko się wypowiedzieć. A i to nie zawsze, bo patrz punkt 1.;
  5. swoje przeżyć, odstać, odrobić, żeby się dorobić, zaczynać od początku, bo inaczej się nie da, a jak myślisz, że z twoim zawodem masz jakieś szanse, to się chłopie/dziewczyno grubo mylisz i nie tylko nie zostaniesz najlepsiejszym imigrantem, ale w ogóle zapomnij o Kanadzie;
  6. mieć źle na początku emigracji, a później tylko trochę lepiej. Polakom na drugie imię męczennicy, i w Polsce, i w Kanadzie.
  7. i w ogóle przez jakieś 20 do 35 lat nie zabierać głosu, bo jest się gówniarzem w ogóle, a nie tylko w szczególe, i za tamtych czasów to były czasy, a teraz wiadomo, poprzewracało się mileniasom w głowach i wszyscy chcą do Kanady.

Taaaa.

Emigrant / imigrant jak narzeka źle, jak chwali to też źle. Ironia be, żarty be, powaga i patos bebebe.

Nie będę pisać, że to tylko Polacy, bo byłabym niesprawiedliwa. Ani, że tylko mieszkający poza krajem urodzenia.

Wszyscy dzisiaj, mam wrażenie, że wszyscy, chcąc nie chcąc żyją w stanie never enough.

Sam stan niewystarczenia zły nie jest. Problem pojawia się wtedy, kiedy przeszkadza tobie. Albo innym przeszkadza, o czym oczywiście nie zapomną ci powiedzieć.

Nie dla ciebie odznaka super emigranta i honorowego przedstawiciela Polonii w Kanadzie.

Nikt nie jest wystarczająco dobry.

No chyba, że ty jednak jesteś. To wtedy koniecznie napisz w komentarzu. W końcu ja się nie znam 😉

Nie żebym miała w sobie jakieś wielkie pokłady goryczy na te trzecią rocznicę mieszkania w Kanadzie. Jestem na wakacjach, czytam, co u Moniki, śledzę grupę na Facebooku, i takie mnie naszło.

ale poza tym dobrze.

A u ciebie jak?

ps. tak, to zdjęcie NIE przedstawia Vancouver.

 

Podobało się? Kliknij ikonki i podziel się z innymi. Wtedy wiem, co lubisz czytać.
Obserwuj nas na Facebooku i Instagramie. Albo zapisz się na List podlany syropem klonowym.

 

O pomocy, chorobie i babci – Ewa z fundacji Babci Aliny wpada w gości

Historia Ewy i fundacji , którą założyła, żeby pomagać. Bo ktoś kiedyś pomógł jej i jej babci. Wzruszająco o fundacji Babci Aliny!

Jeśli czytasz blog już jakiś czas, wiesz, że chętnie nagłaśniamy sprawy polonijne i nie tylko. Słuchamy historii i przekazujemy dalej. Opisujemy nie tylko nasze życie. Zapraszamy do nas gości!

Historie Polaków w Kanadzie pisane przez życie są przeciekawe!

Dziś zapraszam cię do przeczytania historii Ewy z Vancouver, która wraz z tatą założyła fundację pomagającą chorym na raka.

Poznałam Ewę na Polskich Babskich Spotkaniach, i od razu wiedziałam, że jej historia to świetny przykład tego, jak w Kanadzie działa giving back to community. To właśnie esencja kanadyjskiej społeczności,  działanie na rzecz innych.

Nie wiem, jak ty, ale mnie wciąż nie dość sluchania do tym.

Ewa opowiada o sobie:

Urodziłam się w Polsce, w Bielsku-Białej. Mieszkałam w Krakowie, a w 1991 r. wyjechałam z rodzicami do Anglii. Tam skończyłam szkołę i uniwersytet, potem pracowałam w Londynie jako prawnik dla organizacji charytatywnych.

Do Kanady przyjechałam na trzy miesiące – mieszkałam w Whistler i zdobyłam kwalifikację jako instruktor snowboardowy. Wróciłam do Londynu i 9 miesięcy później wróciłam do Kanady, z wizą i pracą w organizacji charytatywnej dla osób niepełnosprawnych.

Znowu miało być na trzy miesiące, ale wyszło pięć, sześć, rok… cztery lata później ciągle tu jestem, mam prawo stałego pobytu, kupiłam mieszkanie i nostryfikuję kwalifikacje aby zacząć nową pracę jako prawnik dla rdzennych mieszkańców Kanady.

Zakochałam się w tutejszych górach, w bieganiu ranem nad brzegiem oceanu, w stylu życia, gdzie po pracy mogę jeździć na nartach z widokiem na miasto, a weekend bawić się na falach w Tofino.

Historia mojej Babci Aliny czyli jak powstała Fundacja 

W 2009 r. moja babcia Alina zachorowała na raka. Nie mieliśmy pojęcia, jak zaopiekować się ciężko chorą osobą, a nie było miejsc na oddziale paliatywnym lokalnego szpitala. W domu tapczan był za niski, materac przemakał, łazienka była za daleko od sypialni… Nie wiedząc co zrobić, zwróciliśmy się z prośbą o pomoc do lokalnego hospicjum.

Pożyczyli nam niezbędny sprzęt, dzięki któremu mogliśmy zapewnić babci komfort. Codziennie przychodzili wolontariusze, dzięki którym osoba opiekująca się babcią mogła ugotować jedzenie, wykąpać się, albo po prostu wyjść z mieszkania na pięć minut.

Przychodziła pani doktor. Z początku byłam zła, bo przychodziła zawsze późno w nocy, kiedy babcia właśnie zasypiała. Ale potem zrozumiałam, że pani doktor także przychodziła jako wolontariusz – po długim dniu pracy w szpitalu, wieczorem i często po nocy odwiedzała pacjentów w ich domach i pomagała rodzinom.

Bez pomocy wolontariuszy hospicyjnych nie dalibyśmy rady. Szczególnie że mieszkaliśmy już w Anglii – przylatywaliśmy kiedy mogliśmy na tydzień, dwa, aby opiekować się babcią, na zmianę z resztą rodziny. Przedtem nie wiedziałam nic o działalności hospicjów i nagle zrozumiałam, jak bardzo ważna jest ich pomoc.

Kiedy przyszedł czas, aby oddać sprzęt do hospicjum, zdałam sobie sprawę, jak dysponując bardzo niewielkimi zasobami, hospicjum okazało nam bezcenną pomoc. Z malutkiego pomieszczenia przy kościele i garażu, wolontariusze robili co mogli, aby pomóc chorym i ich rodzinom.

Poprosiliśmy znajomych, aby nie kupowali kwiatów na pogrzeb Babci, i zamiast tego przekazali fundusze na cele hospicjum. Po powrocie do Anglii przebiegłam pół-maraton, aby zebrać dodatkowe fundusze. Zebrałam dużo więcej niż spodziewałam się, i kupiłam nowy sprzęt dla dwóch hospicjów – w Gdańsku i Bielsku. Bardzo chciałam odwiedzić te hospicja, i rok później namówiłam ośmiu znajomych, aby przejechali ze mną 1000km z Gdańska do Bielska – na rowerze.

Po drodze odwiedziliśmy hospicja i przekazaliśmy sprzęt. Było to w dniach przed GPS – jechaliśmy z wielką papierową mapą, którą trzeba było rozwijać na każdym zakręcie, zgubiliśmy kamerę i laptop, reporterzy czekali na wywiady o 7 rano, a my gubiliśmy się po drodze, nasz wóz techniczny (pożyczony samochód, którym jechał brat kolegi) utknął pod niskim mostem…

Ale po każdej przygodzie w następnym hospicjum czekały na nas uśmiechy, powitanie i poczęstunki od podopiecznych, pracowników i wolontariuszy. W jednym hospicjum poczęstowano nas górami ciasteczek upieczonych przez wolontariuszy, w następnym czekała na nas orkiestra dęta. Ale to co zrobiło na nas największe wrażenie, to okazja aby spotkać ekipę hospicjum i osobiście podziękować za to, co oni robią codziennie.

Po dziewięciu dniach tego pierwszego rajdu byłam wykończona, ale szczęśliwa – udało się, koniec rajdu, zebraliśmy $12,000.

Ale kiedy wróciłam do Anglii w skrzynce czekały już emaile od kolarzy, którzy chcieli zgłosić się na następny rajd, wspaniałe zdjęcia i wiadomości od nowych znajomych i hospicjów. Więc razem z tatą, Januszem, założyłam Fundację Babci Aliny i coroczny rajd “Przez Polskę dla polskich hospicjów”. W tym roku będzie to nasz 8 rajd.

Dotychczas Fundacja zebrała ponad $250,000 i przekazała sprzęt 43 hospicjom dla dzieci i dorosłych.

Przekazaliśmy zarówno rzeczy bardzo podstawowe (opatrunki, cewniki, lekarstwa), jak i specjalistyczny sprzęt (łóżka rehabilitacyjne, materace przeciwodleżynowe, wózki inwalidzkie i podnośniki). Pokryliśmy również koszty szkolenia wolontariuszy, którzy odgrywają kluczową rolę w ruchu hospicyjnym. Razem z tatą prowadzimy rajd i Fundację jako wolontariusze i pokrywamy wszelkie koszty administracyjne, aby wszystkie dary były używane na zakup sprzętu dla hospicjów. Co roku spotykamy podopiecznych hospicjów, i wiemy że ta pomoc jest niezbędna.

Myślę, że Babcia Alina byłaby dumna z tego co osiągneliśmy. [No pewnie! przyp. Kasia]

 

Chcesz pomóc?

Kolarze potrzebni!

W tym roku rajd “Przez Polskę dla polskich hospicjów” prowadzi 1100km z Warszawy do Gdańska przez Toruń, Kaszuby, Malbork i Mazury 24 czerwca – 2 lipca.

Po drodze odwiedzi 7 hospicjów, gdzie kolarze osobiście przekażą niezbędny sprzęt.

Szukamy kolarzy, którzy chcieliby pojechać z nami na całą trasę albo odcinek. Rajd to wyzwanie, ale jest w ramach możliwości przeciętnego rowerzysty.

Dla osób mieszkających w Kanadzie jest to wspaniała okazja aby wrócić do kraju i zobaczyć piękne zakątki Polski, spotkać ciekawych ludzi, i pomóc chorym i ich rodzinom – czyli połączyć przyjemne z pożytecznym!

Organizatorzy rajdu to wolontariusze i utrzymujemy koszt jak najniżej – w tym roku to $900 CAD, które pokrywa wóz techniczny który wozi bagaże, noclegi i posiłki, transport z lotniska, koszty organizacyjne oraz wysokiej jakości koszulkę kolarską z imieniem uczestnika, zaprojektowaną specjalnie na ten rajd.

Więcej informacji na stronie  i chętnie odpowiem na jakiekolwiek pytania:

(info@fundacjababcialiny.org.pl albo 604 6449210)

Fundusze potrzebne!

Zawsze szukamy wsparcia w formie darowizn na cele Fundacji Babci Aliny – fundusze można łatwo przekazać na stronie internetowej. A może wśród czytelników jest ktoś chętny pomóc zorganizować imprezą fundraisingową dla Fundacji w Kanadzie? Zawsze jesteśmy otwarci na pomysły, a ja chętnie spotkam się z osobami albo grupami zainteresowanymi działalnością Fundacji i rajdem.

[Nie wiesz, jak (nie tylko) w Kanadzie można zebrać pieniądze? Przeczytaj ten wpis! przyp. Kasia]

 

Sharing is caring czyli lajki potrzebne!

Ludzie z fundacji są wdzięczni za każdy like i share na Facebook. Jeśli znasz kogoś kto mógłby być zainteresowany udziałem w rajdzie albo wsparciem Fundacji, prosimy przekaż im informacje.

Masz pytania do Ewy?  Robi niesamowitą robotę! Ja dziękuję Ci, Ewa!

Podobało się? Kliknij ikonki i podziel się z innymi! Wtedy wiem, co lubisz czytać!

 

Reisefieber czyli Homo-Emigrantus. Paulina z FromNature.ca wpada w gości

Historia emigracyjna Pauliny, która od 5lat mieszka w Kanadzie i poleca świetne kosmetyki na FromNature.ca. Optymistycznie 🙂

No i proszę, Kanada się nada ma gości! Tadadam 🙂 Paulina jest od 5 lat w Kanadzie i chociaż pisze, że pisać nie lubi, nie daj się nabrać! Prawie 2000 słów o kanadyjskich początkach czeka poniżej.

Będzie optymistycznie i realistycznie!

Cześć, nazywam się Paulina i generalnie nie lubię pisać o sobie, ale Kasi się przecież nie odmawia [No ja myślę! przyp.Kasia], więc dorwij coś do picia, usiądź wygodnie i przygotuj się na emigracyjną historię.

W lipcu minie 5 lat od naszego przyjazdu do Vancouver – mojego i męża, bo była to nasza wspólna decyzja. Żadnego ubolewania, jak ten czas szybko leci. Wydarzyło się naprawdę sporo.

Zacznijmy jednak od początku. Od momentu, kiedy podjęliśmy decyzję o emigracji.

 

Nowa Zelandia taka piękna, Polski Złoty taki tani…

Gdzieś w okolicy drugiego roku studiów, zaraz po powrocie z pierwszego wyjazdu zarobkowego do Wielkiej Brytanii, stwierdziłam, że siła nabywcza polskiego złotego absolutnie mnie nie satysfakcjonuje i chcę zamieszkać w innej części świata. Najlepiej tam, gdzie jest wyjątkowo pięknie i mówi się po angielsku.

Pomysł na Nową Zelandię pojawił się po zobaczeniu prelekcji podróżniczej. Europa w miniaturze, Władca Pierścieni – te klimaty. Gerard, wtedy jeszcze „niemąż”, przystał od razu na ten niespodziewany pomysł. I tak zaczęliśmy przygotowania do wyjazdu, czyli kończenie studiów, praca na cały etat w celu uzbierania oszczędności na wizę, bilety oraz start w nowym, dalekim kraju.

Po jakiś trzech latach nieśpiesznych przygotowań, kiedy znajomi już dawno przestali pukać się w głowę, stwierdziliśmy, że w końcu trzeba ruszyć sprawę. No, ale ta Nowa Zelandia tak daleko… Koniec świata, dwadzieścia cztery godziny lotu. Jak lecisz dalej, to praktycznie wracasz.

Wtedy okazało się, że będzie znacznie łatwiej i bliżej wyjechać do Kanady. Pewnie w głowie rodzi Ci się pytanie, a dlaczego nie Europa? Jak to mówią, jak kochać to księcia, jak kraść to miliony, czyli po tutejszemu Dream big. Nie będę Cię tu oszukiwać. Świeżynki po studiach sobie coś ubzdurały, żeby poczuć się obywatelami świata i zabłysnąć planami na życie na imprezach towarzyskich.

Wpis goscinny Palina FromNature.caKanada się nada_blog o polskiej rodzinie z Vancouver i emigracji do Kanady_zdjęcie 3Operacja „Emigrant”

Fajnie jest rzucić wszystko i wyjechać w cholerę, ale my chcieliśmy emigrować z myślą o pozostaniu na stałe, więc wszystko miało być na legalu. Porządnie przemyślane, bez żadnych niefajnych niespodzianek na obcej ziemi, ewentualnego „misia” w paszporcie i powrotu z płaczem.

Zaczęliśmy od udziału w sesji otwartej w Ambasadzie Kanadyjskiej w Warszawie, gdzie jeden z pracowników podpowiedział nam, żeby aplikować na jednoroczną Working Holiday Visa [szukaj pod: International Experience Canada, przyp. Kasia]. Następnie należałoby złożyć dokumenty o pobyt stały będąc już na terenie Kanady. Tak było we wrześniu 2011, więc pewnie sporo się zmieniło w prawie wizowym od tamtego czasu. Wizy otrzymaliśmy w okolicach maja 2012, po jakiś 3 tygodniach od złożenia wniosku.[Teraz, aby dostać zaproszenie do aplikowania IEC, trzeba zostać wylosowanym, tylu jest chętnych z Polski, przyp. Kasia]

W trakcie przygotowań znaleźliśmy polską firmę (Perfect), która w tamtym okresie pomagała w organizacji wyjazdu – złożenie wniosku wizowego, pierwsze zakwaterowanie, szukanie pracy „na przetrwanie”, rozeznanie na miejscu. Tutaj musisz wiedzieć, że jechaliśmy w ciemno. Żadne z nas nie było wcześniej w Kanadzie. W kraju klonowego liścia nie mieliśmy żadnej rodziny czy znajomych. Wybraliśmy Vancouver, bo… spodobały się nam się zdjęcia lotnicze miasta.

Minimalizm emigracyjny

Przez ostatnie tygodnie przed odlotem pozbyliśmy się wszystkiego, co wymuszałoby dodatkową logistykę oraz koszty transportu. Samochód, książki, meble, cały nasz polski dobytek. Zostały dwie walizki z rzeczami na wyjazd i pudło ubrań zimowych do późniejszego wysłania. Wieczór przed wyjazdem jeszcze na siłę upychałam szafkę łazienkową przyjaciółce, bo się nie udało się jej sprzedać.

Nigdy wcześniej nie czułam się tak wolna, a wręcz upojona tą wolnością i perspektywą nowego startu. Carte Blanche i Tabula Rasa w jednym. Na pewno było nam o wiele łatwiej, ze względu na fakt, że w tamtym czasie mieszkaliśmy w wynajmowanym mieszkaniu. Żadne z nas nie posiadało rodzinnych memorabilii. Lista przyjaciół i członków bliskiej rodziny nie była zbyt rozległa. Ograniczony bagaż pamiątkowy i emocjonalny.

Od momentu zakupu biletów nastawiliśmy się, że nie będzie łatwo i że pierwszy rok, dwa lata, to przysłowiowe „zęby w ścianę”. Założyliśmy, że zaczynanie życia od nowa na obcym kontynencie to pewnego rodzaju obóz przetrwania. Brak wygórowanych oczekiwań oraz gotowość na to, że będzie ciężko, bardzo nam pomogły w pierwszym miesiącach, a wręcz przyniosły wiele miłych zaskoczeń. Z drugiej strony nie mieliśmy absolutnie nic do stracenia, oprócz kilkuletnich oszczędności.Wpis goscinny Palina FromNature.caKanada się nada_blog o polskiej rodzinie z Vancouver i emigracji do Kanady_zdjęcie 1

Najgorszy wróg Polaka

Najgorszym wrogiem Polaka za granicą jest oczywiście inny Polak i w ogóle bez kija nawet nie podchodź. Ulubiona legenda miejska polskich ludzi na emigracji. Prawda jest taka, że „ludzie krwiopijcy” zdarzają się w każdej kulturze, niezależnie od pochodzenia. Nam najbardziej pomogli właśnie Polacy, więc absolutnie nie podpisujemy się pod tą tezą.

Krótko przed wyjazdem okazało się, że dawny pracowy kolega  szefa Gerarda mieszka w Vancouver i po kilku rozmowach na Skype zgodził się nie tylko odebrać nas z lotniska, ale również przenocować przez pierwsze trzy dni. Uchroniło nas to od korzystania z wieloosobowego hostelu studenckiego, zapewnionego przez polskiego organizatora.

A teraz przygotuj się na prawdziwa historię-totolotek. Dokładnie 2 tygodnie przed naszym odlotem do okienka w urzędzie, gdzie pracuje moja teściowa, zgłosiła się para z prośba o pomoc z dokumentami. Mieli zabukowany wylot za kilka dni, więc sprawa była pilna. Mojej teściowej szybko udało się rozwiązać ich problem. Fajna z niej babka i lubi pomagać ludziom – takie przeciwieństwo typowej Pani Halinki z dziekanatu. Polskim zwyczajem chcieli zaoferować jakąś tam bombonierkę, ale jej absolutnie nie wolno przyjmować prezentów, więc odmówiła. Grzecznościowo wręczyli jej swoją wizytówkę, z pożegnalnym zaproszeniem do odwiedzin, jeśli kiedykolwiek będzie …w Vancouver.

Ze wszystkich okienek w urzędzie. Ze wszystkich miast na świecie tych troje ludzi trafiło właśnie na siebie, krótko przed naszym przyjazdem. Zaraz po przylocie dorwało mnie chyba jedno z najgorszych przeziębień i właśnie wtedy okazało się, że jeden z naszych polskich pomocników z polecenia teściowej jest lekarzem. Obca polska para nie tylko załatwiła mi leki, ale też pozwolila nam zostać w swoim domu, aż do momentu wyzdrowienia i odebrania kluczy do naszego wynajętego mieszkania. Do tej pory jesteśmy w kontakcie i spotykamy się regularnie.

To jeszcze nie koniec zaskakująco pozytywnych historii z polskimi tubylcami. W trakcie przeglądania ofert mieszkań do wynajęcia na Craiglist (kanadyjskim odpowiedniku Gumtree) natknęliśmy się na świetne ogłoszenie podpisane polskim, kobiecym imieniem. Okazało się, że jest to Polka, która właśnie się wyprowadza do Edmonton. To właśnie ona zarekomendowała nas do zarządcy budynku, co jest niezwykle ważne w tutejszym wyborze nowego najemcy. Dodatkowo odsprzedała nam sporą cześć swoich mebli i wyposażenia, praktycznie za bezcen. Przypominam, że przyjechaliśmy tylko z dwoma walizkami, więc rozwiązało nam to problem podstawowego umeblowania.

Co jest najciekawsze, wszyscy Ci ludzie pomogli nam, bo kiedyś ktoś też służył im pomocą na początku ich własnej emigracji. Takie „podaj dalej” w wersji emigracyjnej. Oczywiście w tych wszystkich okolicznościach było też sporo szczęścia, którego się absolutnie nie spodziewaliśmy.

Wpis goscinny Palina FromNature.caKanada się nada_blog o polskiej rodzinie z Vancouver i emigracji do Kanady_zdjęcie 2Fale mózgowe takie jakieś inne…

Po wprowadzce do wynajętego mieszkania od razu wzięliśmy się za szukanie pracy „na przetrwanie”. Polska firma, która pomogła z przylotem, zorganizowała nam tu na miejscu kurs z szukania pracy oraz przygotowywania do rozmowy kwalifikacyjnej według tutejszych standardów. Sezon letni okazał się idealny na przyjazd. Pracę udało się znaleźć nam obojgu w dwa tygodnie.

Mówimy tutaj o całych dniach spędzonych przeglądając Craiglist, oraz setkach wysłanych życiorysów oraz listów motywacyjnych. Żadne prace marzeń. Gastronomia i naprawianie komputerów, ale pozwoliły na wstępną stabilizację i przygotowanie do aplikowania o stały pobyt.

Po kilku latach nadal jestem pod wrażeniem tej naszej determinacji w ciągu tych kilku pierwszych tygodni. Ja, genetyczna pesymistka, która zawsze zaczyna od rozeznania, co tu się może spieprzyć, i codziennie na nowo musi się uczyć optymizmu, w tamtym czasie absolutnie odsunęłam myśli, że może się nie udać. Może to jest właśnie efekt postawienia życia na jedna kartę? Absolutne skupienie na działaniu pod presją czasu i pieniędzy.

Lista „do nieudania”

Nasz pierwszy gospodarz w Kanadzie, bardzo nam pomógł i dobrze nas ugościł, ale jednocześnie okazało się, że jest to bardzo nieszczęśliwy człowiek, który przywitał nas stwierdzeniem, że po co przyjechaliśmy, skoro i tak nie uda się nam zdobyć stałego pobytu, powrócić do zawodu, kupić mieszkania. W ogóle wszystko jest tu takie beznadziejne.

Spędziliśmy w jego domu trzy dni, ale w ciągu tego czasu nazbierała się nam spora lista rzeczy „do nieudania” i poczucie, że może rzeczywiście to był błąd z tą emigracją. Decyzja została już przecież podjęta więc trzeba było brnąc dalej. Przez kolejne trzy lata odhaczyliśmy z tej listy wszystko, odnośnie czego pan-narzekacz nie miał racji.

Udało nam się uzyskać stały pobyt w półtora roku. W ciągu dwóch lat wrócić do zawodu, a w kolejnym roku kupić mieszkanie i otworzyć własne firmy. Kontakt na szczęście urwał się zaraz po pamiętnej trzydniówce.Wpis goscinny Palina FromNature.caKanada się nada_blog o polskiej rodzinie z Vancouver i emigracji do Kanady_zdjęcie 3

Nie ma tu żadnych cudów. Kosztowało to w cholerę pracy, planowania i wyrzeczeń, ale też byciu ciągle aktywnym w szukaniu rozwiązań. Zahartowała nas polska biurokracja, więc ta tutejsza mimo, że nie bez wad wydaje się o wiele łatwiejsza.

Przez te 5 lat zrezygnowaliśmy z wakacji na rzecz wpłaty własnej na mieszkanie. Nie byliśmy do tej pory w Polsce, a nawet na dobra sprawę nie zwiedziliśmy Kanady, no może z wyjątkiem krótkich jednodniowych wycieczek. Planujemy dłuższy wyjazd dopiero w tym roku. Wierz mi, brak dłuższego odpoczynku nieźle daje po bani i zdrowiu, zwłaszcza takim ludziom kochającym podróże, tak jak my. Zmęczenie materiału odczuwamy dość często.

Na zakończenie mam dla Ciebie takim mały bonus, kilka rad pod hasłem „Co powiedziałabym sobie na początku emigracji ?”:

  1. Optymizm jest konieczny na emigracji (oczywiście nie tylko) i naprawdę niesamowicie pomaga – Mówię to ja, optymistka z przyuczenia, urodzony malkontent, który poślubił niepoprawnego optymistę, któremu prędzej czy później udaje się, to co zaplanował, choć początkowe okoliczności wskazywały na coś innego. Tak, optymizm, ale oczywiście podparty ciężką pracą i ciągłą nauką. Bycie na emigracji bardzo często wymaga dania z siebie 150%. Dodatkowa część etatu – zawód emigrant.
  2. Nie szukaj nowych przyjaciół na siłę i natychmiast – Tęsknota jest nieodzowną częścią emigrowania. Czujemy pustkę po ludziach, którzy zostali w kraju i już nie ma z nimi tak częstego kontaktu. Próbujemy tą wolna przestrzeń załatać jak najszybciej, na już, na teraz, zapominając, że przecież te przyjaźnie z Polski potrzebowały lat, żeby okazało się, że to jest to. Gdzieś mi się obiło o uszy, że potrzeba aż 7 lat, żeby zdefiniować czy znajomość to prostu znajomość czy już prawdziwa przyjaźń. Poza tym życie, jak to życie. Trochę robaczywek człowiek napotka na swojej drodze, zanim trafi na dobry owoc.
  3. Nie bądź dla siebie tak cholernie wymagający/a i krytyczny/a- przyjeżdżamy do nowego kraju z nadzieją na lepszą przyszłość, ale człowiek chce się jak najszybciej wykazać, no bo przecież chce, żeby było lepiej, żeby można było wrócić do zawodu, albo zdobyć nowy. Do tego dochodzi ten nasz polski perfekcjonizm, samokrytyka i zaczyna się jazda po sobie, jak po łysej kobyle, podparta brakiem odpoczynku i codziennym odnajdywaniem się w nowej kulturze. Depresja gotowa na zawołanie. Przystopuj trochę. Wydziel sobie czas na odpoczywanie, odkrywanie nowych miejsc. Doceń to wewnętrze dziecko, które zostało rzucone na cholernie głęboką wodę i praktycznie zaczyna wszystko od początku. Ten człowiek potrzebuje czasu i jeśli nie uzyska wsparcia od samego siebie, będzie mu bardzo ciężko budować nową rzeczywistość.

Gratuluję, przebrnięcia przez ten emigracyjny elaborat! Mam nadzieje, że chociaż trochę się przydał.

Czy żałuje emigracji? Nie. Żałuje zwlekania z emigracją. Czuję, że byłoby łatwiej, gdybyśmy zrobili to wcześniej.

napisała dla Was Paulina Pietrykiewicz:

Wpis goscinny Palina FromNature.caKanada się nada_blog o polskiej rodzinie z Vancouver i emigracji do Kanady_zdjęcie 3Z pochodzenia pół wrocławianka, pół kobieta ze wsi. Od 5 lat w Kanadzie. Obecnie mieszkanka kanadyjskiego, New Westminster na przedmieściach Vancouver. Na co dzień lubi karmić ludzi efektami swoich eksperymentów kulinarnych i zawodowo „reperuje” skóry w swoim sklepie FromNature.Ca

Jeśli masz jakieś pytania do Pauliny lub chcesz się z nią skontatować, daj znać w komentarzu!

PS. Chcesz się podzielić swoją historią? Zapraszamy serdecznie!

Koszty emigracji. Utopione w syropie klonowym. Czyli znowu o emocjach

Post o emocjach i o kosztach. I tym razem nie chodzi o pieniądze.

Tytułem wstępu: to nie jest post o finansach 😉 To jest post (kolejny i na pewno nie ostatni) o rozterkach emigranta.

Taka mnie (znowu) refleksja naszła. Kilka zdarzeń miało na nią wpływ mniej lub bardziej bezpośredni. Fakt, że wizytę u kanadyjskiego neurologa mam za pół roku, przygnębił mnie i znowu otworzył puszkę z wątpliwościami. Otrzymanie statusu stałego rezydenta ucieszyło nas, owszem. Jednak smuteczek się przypałętał.

Na pewno zima i zimowy blues nie pomaga. Może sprawić, że jesteś smutny i masz SAD (Seasonal affective disorder). W Vancouver dodatkowo ktoś odkręcił na maksa kurek z deszczem.

Czasami rozczarowanie wystarczy skwitować wzruszeniem ramion i iść dalej. A czasami nie wystarczy.

Trwają losowania uczestników polskiej części programu International Experience Canada, który pozwala na roczny pobyt i pracę w Kanadzie. Na wielu grupach fejsbukowych czy forach kanadyjskich pojawiają się pytania od młodych ludzi, którzy marzą i planują wyjazd za ocean.

Entuzjazm i optymizm tych, co chcą wyjechać, bywa mocno studzony przez mieszkających już w Kanadzie. Doświadczonych, takich, co kanadyjskiego życia posmakowali i mają konkretne zdanie, jak ono smakuje. Dzielą się swoim doświadczeniem, często pokazując, że do dobrej emigracji nie wystarczy samo:”chcę wyjechać do Kanady”.

Czasem życie może napisać scenariusz:”przyjechałem, mogę zostać, mogę pracować, ale Kanady nie lubię”.

Albo nawet:”mieszkam tutaj kilka lat, całe życie, to nie jest ten sam kraj, jak bym mógł, to bym wyjechał natychmiast, nienawidzę Kanady”.

I klops. I rozmyślanie usilne, co dalej, jak dalej? Jak pisać o swojej emigracji, o swojej Kanadzie rozmawiać? Z innymi się dzielić swoim życiem, myślami?

Gdzieś tam była decyzja, a teraz ciągnie się ten wózek, z miesiąca na miesiąc coraz cięższy…

Bo wyjazd (nie tylko) do Kanady to powinno być success story, a nie zawsze jest. I to nie tylko o pieniądze chodzi, a nawet przede wszystkim nie chodzi o pieniądze, bo przecież chociaż pieniądze są ważne, to nie najważniejsze, każdy to wie, c’nie?

A co, jak nie będzie do czego wracać? Coraz trudniej wyobrazić sobie powrót, bo tam się wszystko pozamykało, oprócz pamięci i serca, a tutaj się wszystko otwiera, a serce najbardziej.

I zaczyna się pytanie o scenariusze alternatywne. Czy wyjechanie z Polski było dobrym pomysłem? Co ja zrobiłem sobie? Czy życia nie rozwaliłem dzieciom? A może trzeba było wybrać Njuziland?

Nie mamy wpływu na to, co Kanada z nami zrobi, ale mamy wpływ na to, jak sobie z tą sytuacją poradzimy. Tak, możemy zdecydować. Ja mogę, moja rodzina może. I ty też możesz.

Jednak często ciężko jest podjąć decyzję. Bo wstrzymuje  nie tylko typowo polskie”powinno się” i “co ludzie powiedzą” ale też fakt poniesienia kosztów. Właśnie tych tytułowych kosztów. Które rosną z każdym dniem spędzonym na emigracji.

Jest nawet takie pojęcie: efekt utopionych kosztów, czyli trwanie w swojej decyzji, nawet niekorzystnej, bo podjęcie jej tyle nas kosztowało. Wysiłku, czasu lub pieniędzy. 

Myślę, że każdy z nas kiedyś spotkał się z takim efektem. Ja odczułam to wyraźnie po raz pierwszy właśnie w Kanadzie. Szukając odpowiedzi i analizując swoje uczucia emigrantki, oraz słuchając innych historii, trafiłam na to pojęcie.

Trochę się przestraszyłam. Czy to już to? Utopione w syropie? Na zawsze?

Doszłam jednak do wniosku, że emigracja to projekt nieskończony. Nawet ze statusem stałego rezydenta może być niezamknięty. Na pewno odwoływalny. Daje prawo do próbowania i eksperymentowania. A także przypuszczania, że mogło być lepiej, bardziej. Inaczej.

Na emigracji ma się takie samo prawo do “gdybania” jak żyjąc w Polsce. Żaden “życzliwy” ci tego nie odbierze.

Być może uświadomienie sobie prawdy o kosztach utopionych pozwoli na swobodniejsze podejście do emigracyjnego życia?

Jak trzeba zawrócić, to zawróć. A nawet zawracaj. Więcej niż raz, a co! Nie musisz się nikomu tłumaczyć. Tylko jakoś tak często i tak się tłumaczysz. Sobie.

Bardzo trudno jest siebie sobie z decyzji wytłumaczyć. Znaleźć usprawiedliwienie dla swoich wyborów. Szczególnie w Ameryce, która stoi mitem self-mana. Weź no, jakie koszty, weź się nie mazgaj, a jak ci się nie podoba, to fora ze dwora. Prawdziwy twardziel to ten, który powoli, konsekwentnie, upadając i wstając na przemian, prze i realizuje swój Canadian Dream.

Ja wiem, że Kanada to nie jest kraj dla sprinterów. Że emigracja to jest sport długodystansowy. Jest gdzieś upragniona meta i nagroda za wytrwałość.

Tylko czasami po drodze brakuje tchu… A jeszcze pada, pada, pada deszcz !

Właśnie mamy odwiedziny z Polski rodziny, i te pytania i te emocje, siłą rzeczy są gęstsze niż 10% śmietanka…

Tak się boksuję z rzeczywistością i kosztami też… Mam nadzieję, że Cię nie przygnębiłam za bardzo. Może masz dla mnie jakieś mądre słowo? Chętnie przeczytam w komentarzu.

Podobało się? Kliknij ikonki i podziel się z innymi! Wtedy wiemy, co lubisz czytać.

Czy ty się uczysz czy ty się bawisz? Czyli organizacja dnia w szkole kanadyjskiej

Uwaga, dzwonek ! Trzeba pobiec do szkoły w radosnych podskokach 🙂

Rok szkolny powoli się kończy, wakacje tuż za rogiem.

Jeszcze chwila, jeszcze dwie, i wszystkie dzieci staną na uroczystym apelu, podekscytowane zbliżającym się magicznym momentem rozdania świadectw (albo znudzone tym faktem, zależy od wieku ucznia).

Wróć….. wszystkie polskie dzieci. Bo w naszej kanadyjskiej szkole apelu nie było na rozpoczęcie i nie będzie na zakończenie.

W kanadyjskiej szkole wiele zagadnień wygląda inaczej niż po polsku.

Inne są apele (brak), prace domowe (minimalny zakres), sprawdziany (brak), wywiadówki (szczegółowo opisane w tym poście), podręczniki i przybory szkolne (nie trzeba nosić ze sobą z domu do szkoły). Inna jest też relacja pomiędzy nauczycielami, dziećmi i rodzicami.

Kilka informacji i luźnych myśli  znajdziecie w tym poście, pisanym na początku roku szkolnego 2015/2016.

Zobacz, jak wygląda codzienny dzień ucznia zwykłej szkoły rejonowej w Vancouver. Spisuję to, co Krzyś mi opowiada, zaglądając przez ramię

Zanim do szczegółów, jedna uwaga.

Każda szkoła kanadyjska ma większą autonomię, niż polskie podstawówki. Widać to zwłaszcza w kalendarzu dni szkolnych i wolnych, zwanych tutaj Curriculum Days oraz Pro D Days.

Bywa, że różne szkoły podstawowe różnie ustalają sobie inne godziny rozpoczęcia i dni przeznaczone na kształcenie zawodowe nauczycieli.

Ogólnie panuje spora dowolność, co z jednej strony jest dobre (większa elastyczność dla rodzica), a z drugiej strony mocno dezorientujące dla nieobytych z systemem kanadyjskim.

Organizacja dnia w szkole kanadyjskiej.

 

Nasza szkoła to zwykła rejonówka, dwie ulice od naszego domu. Dzięki temu, zdarza się, że Krzysiek idzie sam. [według prawa dzieci od lat 9 mogą przebywać na ulicy bez opieki dorosłych]

#1

Opieka przed szkołą i po szkole

 

Dzień się zaczyna o 9, kończy o 15. Codziennie tak samo.

Jeśli rodzice pracują w innych godzinach, dzieci należy zapisać na zajęcia przed szkołą (7:30-8) i po szkole (15- 17:30). W samej szkole nie ma świetlicy, gdzie młodsze dzieci spędzają czas. Before school care i after school care organizowane są poza szkołą, komercyjnie, płatne w zależności od rodzaju zajęć czy typu klubu.

Opiekunowie (często młodzi, często wolontariusze) przyprowadzają i odprowadzają dzieci, bo takie kluby czasami działają spory kawałek od szkoły (np. nasz klub jest oddalony o dwie przecznice od szkoły).

Ceny opieki mogą się bardzo różnić, od 100 CAD za cały rok, do kilkuset dolarów za miesiąc. Trzeba zrobić wywiad, zanim podejmie się decyzje.

Sprawdzone przez nas miejsca to YMCA i Boys & Girls Club.

#2

Początek dnia czyli kto się spóźni, to do pani.

 

No dobrze, niezależnie od tego, o której szkoła się zaczyna, dziecko powinno być na czas. Temat punktualności opiszę kiedyś osobno, bo Kanadyjczycy mają ciekawe i niejednoznaczne podejście do czasu.

Często widzę niespiesznie idących rodziców z dziećmi, kiedy już dawno po dzwonku, z rozbrajającym uśmiechem co robić, przecież dzisiaj poniedziałek. Ale w naszej szkole, jak się spóźnisz, to idziesz do pani, i potem na raporcie semestralnym pojawia się info, ile razy byłeś spóźniony i nieobecny.

W szkole Krzysia są dwie przerwy – pierwsza przerwa około 10:30, na drugie śniadanie i potem  przerwa na lunch około 12-13.

Dzieci w tym czasie mogą jeść w stołówce (musi mocno, mocno padać) lub na dworze (opcja preferowana).

Później bawią się na najbliższym placu zabaw, w parku. Teren naszej szkoły nie jest ogrodzony, ani zamknięty, dzieci mają dużo większą swobodę w bieganiu.

→ Krzysiek każe mi dopisać, ze w warszawskiej szkole w ogóle nie wychodzili na przerwy. To nie do końca prawda, ale skoro tak to pamięta, to oznacza, że czasu na świeżym powietrzu dzieciaki miały stanowczo za mało.

Kilka zdjęć z wnętrza klasy

#3

Jak wyglądają zajęcia dzieci w klasie?

 

W klasie każde dziecko zaczyna zwykle od czytania książek, po cichu, przy stolikach, kilka-kilkanaście minut, ot taka rozgrzewka intelektualna.

Wybór książeczek dowolny, Krzysiek często przynosi swoją (bywa, że i polską). Lektur obowiązkowych, takich samych dla wszystkich, nie ma. Za to w każdym tygodniu trzeba przeczytać dany rodzaj książki (fiction book, graphic novel, picture book, etc.). Później dzieci dostają kartki i muszą napisać, o czym książki były. Każdy sobie sam wybiera książkę danego typu z biblioteki szkolnej. Obecnie czyta się gazetki.

→ Wyobrażasz to sobie? Gazetki takie mega kolorowe z kiosku ruchu przerabiane w polskiej szkole? To dopiero byłby widok.

Po takiej wstępnej rozgrzewce czytaniem, wciąż nie ma typowych lekcji (czytaj: według polskiego standardu).

Niektóre dzieci są zbierane w jedną grupę, żeby wspólnie czytać, ewentualnie, żeby skończyć zadania z wczoraj. Inne w tym czasie odrabiają matematykę.

Dzieci nie mają takich samych podręczników, tylko skoroszyty, do których wpinane są zadania odpowiadające umiejętnościom dziecka. Nie ma czytania na głos przez jedno dziecko, kiedy reszta klasy śledzi w skupieniu słowa w czytance. Każdy pracuje po swojemu, nad swoimi materiałami, w swoim tempie.

Może tak to podsumuję: dzieci pracują nad tym samym zagadnieniem, ale nie tak samo. Rozumiecie, o co nam chodzi, prawda?

#4

Plan lekcji ? Brak. Sprawdziany i dyktanda? Brak. To znaczy są, ale inne niż te, do których polska oświata nas przyzwyczaiła.

 

Nie ma typowego tygodniowego planu lekcji. To znaczy jest napisane: poniedziałek: muzyka, środa: gym (w-f), czy piątek: biblioteka, ale nic poza tym. Zajęcia muzyczne to są nawet dwa razy: tańczą, grają na flecie (w poprzednim semestrze grali na ukulele). Plastyka nie ma swojego stałego czasu w planie zajęć.

Organizuje się ją na zasadzie: jest potrzeba, jest działanie ( np. przygotowanie kartki na Dzień Matki ). Dzieci są zachęcane do rysowania również kiedy na dworze tak leje, że nikt nie ma serca kazać im wyjść na przerwę. Ale nie muszą wtedy rysować. Zamiast tego mogą oglądać rainy days’ films (czyli filmy na deszczowe dni), puszczane na korytarzu szkolnym.

Nie ma sprawdzianów oprócz testu ze słówek (spelling test). Dwa razy był test z matematyki. Taki do zrobienia/odrobienia podczas zajęć, bez przygotowywania się. A test ze słówek ćwiczą w szkole przez cały tydzień poprzedzający piątkową kartkóweczkę.

→ Ciekawostka: nie wszystkie dzieci w klasie mają te same słówka do napisania podczas spelling test.

Z cyklu ulubione: zajęcia sportowe – czyli gym – czyli wf.

Dzieci się nie przebierają na w-f. Nie ma szatni dziewczyńskiej i chłopięcej.

Jest wprawdzie sala gimnastyczna, ale jak tylko pogoda pozwoli, biegają na dworze.  Special helper, czyli na polskie dyżurny, sugeruje w jaką grę wszyscy się będą bawić. Ale nic nie trzeba, nikt nikogo nie zmusza.

#5

Dzień szkolny kończy się czasem wolnym, czyli activity time.

 

Dla Krzyśka oznacza to zabawę na dywanie z kolegami, klockami Lego. Klocki Lego to zresztą podstawowe wyposażenie jego plecaka. W zasadzie oprócz Lego, śniadaniówki, fletu (czasami) i dzienniczka ucznia (jak nie zapomni) nic więcej nie nosi.

O 15:00 jest dzwonek. Część dzieci zabierana jest przez rodziców, inni od razu idą na plac zabaw przy szkole, żeby jeszcze tam chwilę się pobawić, a jeszcze inne dzieci zaprowadzane są w miejsca, gdzie mają opiekę po-szkolną.

Dzień zajęć, organizacja szkolna wygląda inaczej niż w Polsce. Lepiej? Gorzej? Każdemu służy co innego, i ile rodziców, tyle zdań. Nasza kanadyjska szkoła nie jest tą, gdzie jest więcej chętnych niż miejsc, a uczniów wyłania się w drodze losowania. Ale jest blisko, wszyscy się znają, i to, co oferuje, wydaje się w tej chwili być dobrym dla Krzysia. Co będzie dalej? Będziemy się zastanawiać….

No i co, chciałbyś chodzić do takiej szkoły? Albo posłać do niej dziecko?

Podobało się? Kliknij ikonki i podziel się z innymi. Wtedy wiem, co lubisz czytać.
Obserwuj nas na Facebooku i Instagramie. Albo zapisz się na List podlany syropem klonowym.

 

Pracy szukanie i znajdowanie w Vancouver – moje obserwacje na początku emigracji

Najlepiej jest oczywiście przylecieć na gotowe. No ale co, jak się nie da? Kim być (zawodowo), żeby kimś być?

Napisałam ten post latem 2015, kiedy po trzech miesiącach pracy poprzez agencję pracy, firma zatrudniła mnie na stałe. Spisałam, co przyszło mi do głowy, czytając ogłoszenia o pracę, artykuły blogowe, informacje na LinkedIn, czy wreszcie słuchając historii wokół mnie.

Szukanie pracy w Vancouver to pestka dla osób z IT

Jak jesteś tym pożądanym tutaj (czytaj: programistą) to krótka rozmowa przez skype albo przez telefon jeszcze z Polski, (twoje) negocjacje, decyzja i już.

Wszystko za ciebie radośnie załatwia firma.

A jest co załatwiać :

  • ✔ Firma musi wystąpić o rodzaj zezwolenia na sprowadzenie obcokrajowca do pracy LIMA  (czytaj: nie było Kanadyjczyków którzy się nadają, więc zapłacimy 1000 CAD urzędowi emigracyjnemu, żeby w pozwolił pracownika z Polski zatrudnić, i to jak najszybciej).
  • ✔ No i już można pakować walizki, pozwolenie na pracę (inaczej wiza pracownicza) otrzymuje się na granicy (koszt około 150 CAD).

Wszystko fajnie, o ile pracodawca jest ok. Bo jak nie jest, i chce się z tej pracy odejść, to pozwolenie na pracę wygasa z automatu i nowy pracodawca musi występować o LIMA od początku.

Więcej o LMIA i takim sposobie na emigrację do Kanady przeczytasz we wpisie o tym, jak dostaliśmy wizę stałego pobytu → LINK

No ale dobrze, dla potrzeb wpisu załóżmy, że posiadacz oferty pracy i pozwolenia na nią jest na miejscu, szczęśliwy, pracuje sobie i nic go nie obchodzi. To teraz żona (albo mąż oczywiście), czyli ten, co to pracy nie miał zagwarantowanej.

Czyli ja.

Jak ma przy okazji pracy małżonka załatwione przez jego firmę open work permit (czyli pozwolenie na pracę u dowolnego pracodawcy), to już jest coś.

Nawet jak zawód wyuczony nie tego, słabo jest poszukiwany. Język węgierski to raczej nie ta strona świata (z wykształcenia jestem magistrem hungarystyki i nie, nie jest to nauka o głodzie)

  • → to zawsze jest szansa w McDonalds czy Starbucks, dlaczego nie?

Najważniejsze to zacząć szukać, zacząć od byle czego, to się tutaj nazywa surviving job, czyli byle przeżyć, byle trochę doświadczenia kanadyjskiego mieć, byle się zaczepić.

#1

Zatem jak wygląda szukanie pracy w Vancouver? – polecam bibliotekę jako punkt wyjścia.

Znajdziesz tu:

  • darmowe kursy,
  • ocena CV i listu motywacyjnego,
  • warsztaty kariery.
  • i jeszcze wsparcie, oraz pełno innego dobra (biblioteka się kiedyś doczeka swojego wpisu, bo ja jestem psychofanką biblioteki publicznej)

W każdej bibliotece się odbywają, a w Centralnej to nawet cyklicznie. A także są miejscem, gdzie mówi się o innych miejscach, gdzie można się o kanadyjskiej pracy dowiedzieć i o pracę dowiadywać.

#2

No ale jeśli z racji bycia Polakiem jest się super przywiązanym do niezapomnianej obsługi z Powiatowego Urzędu Pracy, to proszę bardzo, można się wybrać do ośrodków rządowych, które pomogą w poszukiwaniach.

Tylko nie oczekujcie po nich bezsensownie długich kolejek, sfochowanej pani w okienku i nieaktualnych ofert dla spawaczy. To raczej kameralne kafejki WorkBC Centre, gdzie można skorzystać z internetu, ksero, kawy i wiedzy fachowej wolontariuszy, którzy pomogą podrasować cefałkę pod kanadyjskie standardy. Oczywiście bezpłatne.

No dobrze, więc popijamy sobie kawę, a pracy ani widu, ani słychu, no jakże to nie chcą nas i naszych wspaniałych umiejętności??? I to zagranicą??? A miało być łatwiej o pracę, niż w Polsce?!

↓

I wtedy przychodzi ten moment, kiedy sobie uświadamiasz, że takich imigrantów jak Ty są setki, a kolejni czekają w kolejce, że niemalże co drugi z Azji chce do Kanady, no i pracę też chce, oczywiście.

↓

A ludzie z Europy Zachodniej, myślicie, że ich tutaj nie ma, o nie, też jest ich sporo, w końcu pozwalniali te miejsca pracy w UK i w Irlandii, które teraz Polacy zapełniają.

#3

Dalej w temacie – przydaje się networking

Czym by nie był:

  • → ściana płaczu gdzieś w polskim sklepie/kościele,
  • → znajomi zaczepieni na ulicy,
  • → czy też profil na LinkedIn (Twiterze, Instagramie, Fejsie i gdzie tam sobie jeszcze chcesz też).

Jak kogoś poznajemy przy okazji wyżej wymienionych czynności (biblio czy kawka), to kontakt zapisany, mówimy, że jesteśmy specjalistą w tym czy w tamtym, i żeby jak ktoś coś słyszał, to my jesteśmy bardzo chętni.

Ja o sobie powiedziałam m.in. pastorce z kościoła i przelotnie poznanej mamie na placu zabaw, i po jakimś czasie dostałam info o pracy, która nie była nawet ogłaszana!

#4

To, co teraz robię, również  jest zasługą rekrutacji szeptanej (hihi), ktoś mnie znał i znał kogoś, kto chciałby mnie poznać.

Miałam dwie rozmowy kwalifikacyjne, przeszłam background check (czyli pytają poprzedniego pracodawcę o mnie, i sprawdzają mój dyplom z UW) i dałam ofertę.

Na początku  byłam zatrudniona przez agencję pracy, obecnie podpisuję stały kontrakt z tutejszym pracodawcą. Robię to, co robiłam (kiedyś) w Polsce, ale o szczegółach może innym razem. Teraz cieszę się, że pracuję, choć stawka godzinowa nie powala, jak pracownik tymczasowy nie mam żadnych przywilejów pracowniczych typu płatny urlop :). Ale to jest pierwszy krok, put your feet into the door, pracuję.

Tytułem podsumowania: praca nie leży na ulicy, nie ma co śnić na jawie, tylko zrobić porządny wywiad, kogo potrzebują i z jakimi umiejętnościami. Zawsze też można zacząć od wolontariatu, to jest bardzo dobrze widziane.

Żeby zacząć. Potem się zobaczy 🙂

Przeczytaj inne posty o pracy w Kanadzie:

  1. Praca – poradnik
  2. Napisz CV czyli resume
  3. Słowo o agencji zatrudnienia
  4. 10 wskazówek co robić w Peak Hiring Season
  5. Szczegółowo jak pracy w Vancouver szukałam
  6. Kanadyjskie wykształcenie i doświadczenie – ważne?
  7. Kanadyjski start-up
Podobało się? Kliknij ikonki i podziel się z innymi. Wtedy wiem, co lubisz czytać.

Kanadyjski żłobek Maćka i szkoła Krzysia – pierwsze wrażenie

Jak wyglądało zachowanie chłopaków w szkole i żłobku na początku naszego pobytu w Kanadzie?

Ten post przeszedł niejeden lifting. A wszystko po to, że wracając do tamtych chwil, do tamtych emocji, nie potrafiłam się powstrzymać, żeby za każdym razem czegoś nie dodać/ująć,  czy inaczej sformułować.

Ale tak to już jest z emocjami..

Jeśli szukasz informacji o tym, jak dzieci polskie czują się w kanadyjskiej placówce tuż po przeprowadzce do kraju klonowego liścia, to dobrze trafiłeś. Sporo emocji i trochę faktów, czyli jak wyglądał nasz kanadyjski żłobek i szkoła na początku życia w Vancouver.

#1

Pierwsze dni w kanadyjskim żłobku Maćka

 

Ciężko jest mi znaleźć odpowiednik polski daycare, bo to nie jest do końca przedszkole, ani do końca żłobek, ani tym bardziej przechowalnia dzieci. Albo punkt opieki, chociaż to trochę dziwnie brzmi.

Maciek chodził do St. Michael Daycare (znalazłam taką stronę internetową, ale od razu napiszę, że jest nieaktualna niestety).

  • Na początek na trzy godziny dziennie, od 9 do 12.
  • Po jakimś czasie zostawał na drzemkę i wtedy był odbierany o 15.
  • Kiedy zaczęłam pracę, mogłam go odbierać najwcześniej o 16:30. Punkt opieki otwarty jest do 17:30.
  • Zaczął chodzić do daycare w listopadzie 2014, ja poszłam do pracy na cały etat w marcu 2015.

Pierwsze trzy godziny beze mnie, w kanadyjskim daycare, przypadły na listopad 2014. Nawet mu się podobało, zjadł dwie miski zupy, po odebraniu z daycare był przejęty i opowiadał po swojemu.

Niestety, następne tygodnie nie były już takie różowe – było niezadowolenie, że go zostawiam. Ale myślę, że to akurat nie wina kanadyjskiej placówki, tylko po prostu, taki etap.

Standardowa tęsknota za mną, z rana, trwała przez dobre dwa miesiące.

Nie będę ściemniać, lekko nie było.

A przecież w daycare jest ciekawie!

  • Dyrektorką jest Dana, Czeszka z pochodzenia, która do Maćka mówi: nie płacz chłopcziku.
  • Dzieci różnie mówią po angielsku, są takie co tak jak Maciek, dopiero się uczą.
  • Wszystkie bawią się razem, niezależnie od wieku, a nie tak, jak w Polsce, że maluchy z maluchami, a starszaki w drugiej turze dopiero.

Dyrektorka mówi, że w swojej 40 letniej praktyce miała wiele dzieci, które nie mówiły i były w podobnej sytuacji, co my – nowe środowisko, nowy język. I że wszystko się wyrównało, uspokoiło z czasem.

Powinnam się nie martwić, ale się martwię.

Czas pokaże, że Dana miała rację.

→ Przeczytaj wpis o tym, jak Maciek rozpoczął drugi etap edukacji przed-szkolnej czyli preschool LINK

#2

Pierwsze dni w szkole kanadyjskiej Krzysia

Krzysiek poszedł do drugiej klasy szkoły podstawowej Mount Pleasant Elementary. Ponieważ był strajk nauczycieli, rok szkolny zaczął się pod koniec września 2014.

Pierwszego dnia szkoły 22.09.2014

Tiaaa, siła przyzwyczajenia jest jednak ogromna.

Nasz pierwszy dzień szkoły zaczęliśmy po polsku, czyli od wymaganej szkolnej elegancji (koszula plus czarne spodnie) i pokrzykiwania rano, że oczywiście nie zdążymy.
Choć coś mi mówiło, że pierwszy dzień szkoły w Vancouver będzie wyglądał inaczej niż w Warszawie. No i wyglądał, ZUPEŁNIE INACZEJ.

Nauczyciele, rodzice i uczniowie wyglądali za to zupełnie zwyczajnie, codzienne stroje, żadnego spięcia, punktualnie owszem (w Kanadzie wszyscy są bardzo punktualni), ale bez nerwowego dreptania po korytarzu.

Po przyjściu uczniowie, którzy do szkoły uczęszczali już w zeszłym roku, kierowali się do swoich nauczycieli. Nauczyciele pozdrawiali i ściskali. Rodziców zresztą też ściskali, wszyscy się ściskali jak starzy znajomi 🙂

Po szkole chodziła uśmiechnięta dyrektorka i inne princypaly, dyrka była w żółtej bluzce, kwiecistej spódnicy i klapkach, także tyle w temacie szkolnej elegancji i mundurka.

Apelu żadnego nie ma, powitania przez ministra czy czegoś takiego. Byli też wolontariusze z sąsiedztwa, którzy często w takich sytuacjach pomagają odnaleźć się nowicjuszom takim jak my.

Krzyś został skierowany do drugiej klasy.

Pierwszego dnia szkoła trwała całą jedną godzinę. Zapytałam wychowawczynię (Ms. Harris, uczy też WF), czy mogę zostać na korytarzu,żeby jakby co, i popatrytwałam ponad regałami.

Widziałam, że Krzysiowi było bardzo ciężko, łezki się zakręciły, nie chciał wziąć żadnej książki, bo mówił, że i tak nie zrozumie. Inni chłopcy podpatrywali z zaciekawieniem, jeden zagadywał, ale Kris siedział z ponurą miną.

Początki nie są łatwe, będziemy się starać.

Podczas tej jednej godziny dzieciaki:

  • czytały każdy swoją książkę (Krzyś nie czytał),
  • rozwiązywały zadania z matematyki pod kreską (Krzyś rozwiązał obie strony kartki),
  • zbierały swoje prace zeszłoroczne i opróżniały szafki na ten rok (siłą rzeczy Krzyś niewiele robił),
  • słuchały nauczyciela siedząc na dywanie w kółeczku i śpiewały.

Ciekawe doświadczenie, ale na fali buntu Krzysiek mówi, że on woli takie normalne wkuwanie, lekcja po lekcji. Hehehe, zapytam go za trzy miesiące.

Nic nie wiem o podręcznikach, zeszytach, przyborach, nie znam jego planu lekcji, wiem, że od jutra mają zajęcia od 9 do 15, że stołówka ruszy od czwartku, więc musi wziąć ze sobą lunch bez orzechów, i że na lunch będą mieli prawie 45 minut, więc od biedy da radę podbiec do domu, zjeść i wrócić, choć wolałabym, żeby w tym czasie łapał kontakt z dziećmi, zobaczymy jak będzie.

Marzenia matki-emigrantki mam, takie cichutkie, żeby nie zapeszyć:

  • Jak bardzo chciałabym,  żeby już był czas przyszły, jakieś trzy miesiące do przodu.

  • Żeby mu było łatwiej, żeby nie pytał drżącym głosem: Mamo, a co jak mi się nie uda?

  • Żebym mogła go tak wspierać bardziej na miękko, a mniej po żołniersku.

  • Żeby miał kolegów.

Drugiego dnia szkoły okazało się:

  • że panie nauczycielki są dwie;
  • że nic się do szkoły nie przynosi, tylko płaci się 25$ i jest wszystko, książki, zeszyty, farbki, etc.;
  • że od rana jest śniadanie, płacisz ile możesz, np 0,25$ i w stołówce możesz zjeść kanapkę z dzieckiem , z jego kolegami i z nauczycielami;
  • że brak ścian i zamkniętych klas to tzw. open school concept. Jest niewiele ścian, cała przestrzeń szkoły została podzielona regałami z książkami, stojakami, sztalugami i lekkimi przepierzeniami. Jak się uprzeć to słychać wszystkie klasy i wszystkich uczniów naraz.
  • że dzieci wychodzą na każdej przerwie (a jest ich dwie), chyba że leje, tzn. LEJE, ale nawet wtedy kurtki są w odwrocie.

Kolejne dni w szkole pokazały, że Krzyś nie chce mówić po angielsku, tzn. w domu owszem i chętnie, nas się pyta, do siebie mówi, JA WIEM, że potrafi zapytać i odpowiedzieć w prostych słowach. Ale w szkole niechętnie się odzywa.

Mama dziewczynki, siedzącej przy jego stoliku, zapytała się mnie, czy to ja jestem mamą tego chłopca, co tak nic nie mówi i czy mogą jakoś pomóc (miłe to było).

Krzysiek nie mówi, bo nie chce, a nie bo nie rozumie. Tak ja to widzę po trzech tygodniach szkoły.

Stąd wraz z nauczycielką wymyślamy mu zachętę w postaci zbierania wyrazów/zdań angielskich – w zeszycie odnotowuje, ile i co powiedział po angielsku, dostaje naklejki i zbiera punkciki.

Trochę słabe jest to, że ja to wymyśliłam (miałam nadzieję, że nauczycielki wykażą się większą kreatywnością i doświadczeniem w pracy z takimi dziećmi).

→ Przeczytaj, jakie strony internetowe pomagają nam ogarnąć dwujęzyczność LINK

Czuję się bardzo pedagogicznie niepewna w te klocki, działam bardziej intuicją, niż rzeczywistą wiedzą, jak uczyć własne dziecko języka.

Dobrze, że Krzysiek lubi pracę w książeczkach – kupiliśmy trochę i w domu sobie codziennie robimy po kilka stron, głównie English (angielski) i Math (matema).

Codziennie inna literka sponsoruje dzień – pamiętacie to ze starej dobrej Ulicy Sezamkowej? Ulicę też oglądamy, nie zdawałam sobie sprawy jaka jest fajna w nauczaniu angielskiego.

Emocje i strach związany z niezrozumieniem różnie się objawia.

→ Krzysiek potrafi się położyć na dywanie i udać, że śpi. I teraz nie wiem, czy on to robi bo: czuje się bezpiecznie i sobie pozwala na więcej, czy właśnie odwrotnie, czuje się niepwenie, chce w ten sposób zwrócić na siebie uwagę?

→ Nauczycielka zwróciła nam uwagę, że Krzyś nie patrzy w oczy podczas rozmowy. I się oblizuje. No, zwłaszcza ten jęzor wywalony to oznaka braku szacunku.

→ Jednak są dni, kiedy Krzysiek mówi: Mamo, ale ja już rozmawiam z wszystkimi kolegami po angielsku.

I takich dni będzie coraz więcej, prawda?

→Po roku mówienie po angielsku tak wyglądało: LINK

 

Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie miała wątpliwości, czy są szczęśliwi.

 Często na chodzi mnie ta myśl, co powiedzą za kilka lat. Czy będą źli, że wyjechaliśmy z Polski? Czy będą wiedzieli, kim są?

I czy od tego zależy och szczęście?

 Przeczytaj więcej o dziecięcych emocjach z początków emigracji

Przeczytaj jeszcze:

[symple_posts_grid unique_id=”” post_type=”post” taxonomy=”” term_slug=”inside” count=”4″ columns=”4″ pagination=”false” order=”DESC” orderby=”date” thumbnail_link=”post” img_crop=”false” img_height=”150″ img_width=”150″ title=”false” excerpt=”false” excerpt_length=”30″ read_more=”false”]

 

Podobało się? Kliknij ikonki i podziel się z innymi. Wtedy wiem, co lubisz czytać.
Obserwuj nas na Facebooku i Instagramie. Albo zapisz się na List podlany syropem klonowym.